لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 201

نشود جائی و چیزی را پاک نمی کند و احوط اینست، اما اظهر آنست که هر گاه نجاست را فرو گیرد که به همه جای آن برسد پاک می کند بانکه زمین تر شود، و اگر نجاستی باشد که عینی داشته باشد تا آن عین زایل نشود پاک نمی شود، اما آب پاکست اگر متغیر نشده باشد به نجاست و اللَّه تعالی یعلم.

(و ساله عن الرّجل یمرّ فی ماء المطر و قد صبّ فیه خمر فاصابت و در تهذیب فاصاب ثوبه هل یصلّی فیه قبل ان یغسله فقال لا یغسل ثوبه و لا رجله و یصلّی فیه و لا باس) دیگر سؤال می کند از حضرت صلوات اللَّه علیه که هر گاه شخصی بگذرد به آب بارانی که در آنجا شراب ریخته باشند، و آن شراب به جامه او رسد «و بنا بر نسخه

تهذیب آن آب باران به جامه او رسد» آیا در آن جامه نماز می تواند کرد پیش از آن که جامه اش را بشوید. پس حضرت فرمودند که جامه اش را نشوید، و پایش را نشوید، و در آن جامه نماز کند و باکی نیست.

و این هر دو حدیث را شیخ طوسی رحمه اللَّه نیز بسند صحیح روایت کرده است و لفظ اصاب به صواب اقرب است بنا بر مشهور که آن نجاست خمر است، و اما بنا بر رأی ابن بابویه که طهارت خمر است دو احتمال دارد، اظهرش آنست که چون باران می آید شراب مستحیل شده است، و پاک شده است بنا بر آن باکی نیست، و محتمل است که عین شراب باقی باشد و جایز باشد نماز موافق احادیثی دیگر که در این باب وارد شده است، و خواهد آمدن. اما به این حدیث استدلال بر طهارت نمی توان کرد، چون محتملست که به واسطه باران پاک شده باشد، و اصابت بر سبیل مجاز باشد، بلکه این اظهر است خصوصا هر گاه نسخه اصاب نیز باشد.

[قی ء طاهر است ]

(و سأل عمّار السّاباطّی ابا عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه عن القی ء یصیب الثّوب فلا یغسل فقال لا باس به) و بسند موثق معتبر روایت کرده