لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 228

قوی می بود چنین سخنی نمی گفتی یا آن که رده گفتی زیرا که حق سبحانه هر میته را حرام گردانیده است و ملاقی میته بر رطوبت حکم میته را دارد.

و لیکن جمعی کثیر از علما ما نقل اجماع نموده اند بر نجاست میته که نفس سائله داشته باشد و هیچ شکی نیست که اجتناب احوط است و حدیث متن را تاویلات بعیده کرده اند که ذکر آن مناسب نیست.

[اگر موشی یا غیر آن از حیوانات در چاه آبی بیفتد و بمیرند و از آن آب خمیر کنند]

(فان وقعت فأره او غیرها من الدّواب فی بئر ماء فماتت فعجن من مائها فلا باس بأکل ذلک الخبز اذا اصابته النّار و قال الصّادق (ع) اکلت النّار ما فیه) پس اگر موشی یا غیر آن از حیوانات در چاه آبی بیفتد و بمیرند و از آن آب خمیر کنند باکی نیست آن نان را خوردن چون به آتش رسیده است و آتش از مطهرات است و حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که آتش خورد آن چه

در آن نان بود از نجاست واقعی یا وهمی.

بدان که جزو اول این حدیث را شیخ روایت کرده است بسند قوی و ظاهرش آنست که آب چاه نجس می شود بانکه حیوانی در آن بمیرد و دلالت می کند بر آن که آتش از مطهراتست و محتمل است که مراد از آن کراهت بوده باشد و چنین کراهتی را آتش زایل کند و این معنی اظهر است.

و جزء دوم را شیخ روایت کرده است به سندی کالصحیح بلکه صحیح چون مرسل ابن ابی عمیر است و مراسیل او مانند مسانید است چون او إرسال نمی کند مگر از ثقات از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه که از آن حضرت سؤال کردند که هر گاه نانی را پخته باشند و بعد از آن ظاهر شود که حیوان مرده در آن ابی که از آن اب خمیر کرده اند بوده است حضرت فرمود که باکی نیست آتش خورد آن چه در آن بود، و ممکنست که آن موش آخر افتاده باشد و چون راوی گمانش این بوده است که پیشتر افتاده بوده است و به سبب این معنی کراهتی داشته است حضرت رفع کراهت او باین فرموده باشد و مراد