لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 229

این باشد که آتش چنین نجاستی را که وهمی باشد پاک می کند.

و مؤید این معنی است آن که شیخ در حدیث صحیحی مثل این حدیث در صحت بلکه بهتر روایت نموده است که از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه پرسیدند که اگر خمیری را باب نجس کرده باشند او را چه کنند حضرت فرمودند که بفروشند آن را به جمعی که خوردن میته را

حلال می دانند یعنی به کفار بفروشند.

و بمثل این سند روایت کرده است که حضرت فرمودند که دفن کنند و جمع میانه این اخبار آنست که چون اول نجاستش به محض وهم بود تجویز خوردن فرمودند یا آن که اگر در واقع نجس بوده است به آتش پاک شده بود چون پخته بودند.

و در این دو خبر نیست که پخته بودند شاید پختن سبب نجاست تنور شود و علاج آن کندن تنور است بنا بر این فرمودند که بفروشند یا دفن کنند و محتملست که اول جایز باشد و یکی از این دو سنت باشد و دفن کردن در صورتیست که نتوان خمیر را بخورد حیوانات دادن یا به استعمالی که در آن طهارت شرط نبوده باشد کردن و الا آن مقدم است که اسراف نشود.

و کلینی در حدیث صحیح حسن کالصحیح از آن حضرت صلوات اللَّه علیه روایت کرده است که هر گاه حیوان میته و ذبح کرده بهم مشتبه شود بفروشد هر دو را به کفار وزرش حلال است و ظاهرا عمل باین کردن بهتر باشد و خواهد آمد اخبار صحیحه در رفاه إن شاء اللَّه.

[اگر موشی در خم روغن یا عسل یا آرد بافتد]

(فان وقعت فاره فی خابیه فیها سمن او زیت او عسل و کان جامدا اخذت الفاره مع ما حولها و استعمل الباقی و اکل) پس اگر موشی در خم روغن گوسفند و گاو یا در روغن زیت یا غسل افتد و اینها سخت باشند و روان نباشند آن موش مرده را با اطراف آن برمی دارند و باقی را استعمال