لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 262

اعتقادی به آن سخن نداشته باشند و اگر اعتقادی نمی داشتند حکم به حرمت شیر نمی گردند و ظاهرا این غلط از نساخ باشد نه از صدوق و مؤید حدیث عمار است حدیث صحیحی دیگر که حضرت فرمودند که چیزی که وزغه در آنجا افتد از آن منتفع نمی توان شد.

[اگر گوسفندی یا چیزی که در جثه مثل گوسفند باشد در چاه بمیرد]

(و ان وقعت شاه و ما اشبهها فی بئر ینزح منها تسعه إلی عشر دلاء) و اگر گوسفندی یا چیزی که در جثه مثل گوسفند باشد در چاه بمیرد نه دلو می کشند تا ده دلو و این روایت موثق اسحاق ابن عمار است از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه اما روایت تسع او عشر است و تغییر او به الی در سه جا واقع شد و ظاهرا از نساخ باشد و اگر در آن چه گذشت توجیهی می توانست کرد اما در اینجا توجیه نمی توان کرد و ممکن است که مراد صدوق در هر سه جا اشاره باین باشد که نهایت آن چه در اینجا در کار است دهست در اینجا و پنجاه است و چهل است در سابق و اللَّه تعالی یعلم.

[حکم وقوع سرگین در چاه ]

(و قال الصّادق صلوات اللَّه علیه کانت فی المدینه بئر فی وسط مزبله فکانت الرّیح تهبّ فتلقی فیها القذر و کان النّبیّ صلّی اللَّه علیه و آله یتوضّأ منها) فرمودند که در مدینه چاهی بود در میان مزبله و آن محل انداختن سرگین حیوانات است پس بسیار بود که باد می آمد و از این کثافتها در چاه می ریخت و حضرت (ص) از آنجا وضو می ساختند و این حدیث دلالت ظاهری دارد بر طهارت چاه و صریح نیست زیرا که سرگین مطلقا نجس نیست مگر سرگین حیوانی که گوشت او را نخورند و شاید که چنین سرگینی در آنجا نبوده باشد بلکه ظاهر آنست که سرگین را در ماکول اللحم اطلاق می کنند مع هذا منقول است که حضرت فرمود آنجا را پر کردند.

(و سأل محمّد بن مسلم ابا جعفر صلوات اللَّه علیه

عن البئر یقع فیها المیته فقال ان کان لها ریح نزح منها عشرون دلوا) محمد بن مسلم