لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 263

بسند معتبر از حضرت امام محمد باقر صلوات اللَّه علیه سؤال کرد از چاهی که در آن چاه مرداری بیفتد پس حضرت فرمودند که اگر آن میته بد بو شده است بیست دلو آب بکشند و این حدیث بسند صحیح وارد شده است و اکثر اوقات حدیث محمد ابن مسلم که در این کتاب است در کلینی یا تهذیب هست بسند صحیح و سند این کتاب قوی است و ظاهرا صحیح باشد زیرا که سند به علاء بن رزین رسیده است و صدوق طرق صحیحه به علا دارد و با آن که کتاب محمد بن مسلم که از ارکان اربعه است در شهرت مانند آفتاب بوده است مع هذا صدوق حکم به صحت آن کرده است و لیکن علما به این حدیث عمل نکرده اند چون مجملست و احادیث مفصله بر خلاف این هست و ظاهرا عمل توان کرد در میته که بخصوص آن از حضرت منقول نباشد و اللَّه تعالی یعلم.

[چاهی که داخل می شود در آن چاه آب راه و در آن آب هست بول و عذره آدمی و بولهای حیوانات ]

(و سأل کردویه الهمدانی ابا الحسن موسی بن جعفر صلوات اللَّه علیهما عن بئر یدخلها ماء الطّریق فیها البول و العذره و ابوال الدّوابّ و ارواثها و خرؤ الکلاب فقال ینزح منها ثلاثون دلوا و ان کانت مبخره) بضم میم و کسر خا یا بفتح میم و خا، و کردویه از حضرت (ص) سؤال نمود که چاهی که داخل می شود در آن چاه آب راه و در آن آب هست بول و عذره آدمی و بولهای حیوانات و سرگین حیوانات و فضله سگها پس

حضرت فرمودند که از آن چاه سی دلو بکشند و اگر چه چاه بد بو شده باشد.

و شیخ طوسی بسند صحیح همین حدیث را روایت کرده است از کردویه و به جای ماء الطریق، فیها ماء المطر ذکر کرده است و دور نیست که تغییر از نساخ شده باشد یا کردویه مکرر گفته باشد یا مکرر عرض نموده باشد و علی ای حال مراد از آب راه نیز آب باران است و سند ابن بابویه به کردویه کالصحیح است و حال او ظاهر نیست و لیکن چون صحیح است از ابن ابی عمیر علما به آن عمل کرده اند.