لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 271

خواهد آمد به سندی موثق کالصحیح که زمین موکل بود که فرو برد آن چه را که از حضرات ائمه معصومین صلوات اللَّه علیهم جدا

شود و این معنی از خصایص نبی و امام است صلوات اللَّه علیهم.

[آداب تخلی ]

و کان امیر المؤمنین صلوات اللَّه علیه اذا اراد الحاجه وقف علی باب المذهب ثمّ التفت عن یمینه و عن یساره إلی ملکیه فیقول أمیطا عنّی فلکما اللَّه علیّ ان لا احدّث بلسانی شیئا حتیّ اخرج إلیکما و همیشه آن حضرت صلوات اللَّه علیه که اراده قضای حاجت داشتند بر در آب خانه می ایستادند و نظر به جانب راست و چپ خود می کردند به جانب ملکین و می فرمودند که دور شوید از من که از جهت شما خدا را بر خود گواه می گیرم یا للّه علیّ می گویم که خدای راست بر من که حکایتی بد بر زبان جاری نسازم تا به نزد شما آیم و از نوشتن خوبیها گذشتم و دور نیست که تخصیص زبان از آن جهت باشد که غالبا در آنجا کاری که می توان کرد به زبان است و شیخ این حدیث را بسند کالصحیح روایت کرده است از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه و در آنجا لفظ بلسانی نیست و ظاهرا این زبان درازی را قلم صدوق کرده است یا نساخ.

و کان صلوات اللَّه علیه اذا دخل الخلاء یقول الحمد للّه الحافظ المؤدّی فاذا خرج مسح بطنه و قال الحمد للّه الّذی اخرج عنّی أذاه و ابقی فی جسدی قوّته فیا لها من نعمه لا یقدر القادرون قدرها و چون آن حضرت داخل خلا می شده اند این دعا را می خواندند که ترجمه اش اینست که جمیع ثناها و ستایشها مخصوص ذات مقدس خداوندی است که مستجمع جمیع کمالات است و حافظ است آن چه را حفظ می باید و دفع

می کند آن چه را دفع می باید کرد. و چون از خلا بیرون می آمدند دست بر شکم می مالیدند و می فرمودند این دعا را که ترجمه اش اینست که جمیع محامد مخصوص ذات