لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 297

بر آن باشد کراهت دارد و لیکن کمتر از آن که اسم اللَّه بر آن باشد، و ملحق ساخته اند به آن اسامی ائمه معصومین و اسامی پیغمبران دیگر را چون منافات به تعظیم دارد اگر مقصود از آن اسم ایشان باشد مثل آن که نوشته باشد محمد رسول اللَّه، اما گر اسم هم نام ایشان باشد مثل محمد، علی قصور ندارد بخلاف اسم اللَّه که مطلقا خوب نیست که با او باشد مثل عبد اللَّه هر چند اسم شخصی باشد همان اللَّه اسم الهی

است بهر حالی که باشد، مگر آن که از اسامی مشترکه باشد مثل محمد کریم، و محمد رحیم که قصور ندارد. و دور نیست که مراد حضرت از حدیث دوم این باشد، و علما ذکر کرده اند که اگر نجاست به این ها رسد حرامست چون منافی تعظیم ایشان است، و از اینجا استنباط کرده اند که نمی باید که با خود ببرد قرآن را یا آیه از قرآن را اگر اسم خدا داشته باشد البته و الا باز منافی تعظیم قرآن است، و ظاهرش آنست که صدوق استنباط نکرده باشد بلکه حدیثی بر این مضمون دیده باشد.

و در حدیث موثق از آن حضرت صلوات اللَّه علیه منقولست که مکروهست که با خود برد در خلا شاهی سفید را مگر آن که آن را در جائی بسته باشد، یا در کیسه سر بسته باشد و ظاهرا کراهت به اعتبار آنست که در شاهی سفید اسم خدا و رسول منقوش می بوده است چنانکه الحال هست.

[هر گاه انگشتری داشته باشد که نگینش از سنگ ریزه چاه زمزم باشد در حال استنجا از دست بیرون آورد]

(و کذلک اذا کان علیه خاتم فصّه من حجاره زمزم نزعه عند الاستنجاء) و هم چنین هر گاه انگشتری داشته باشد که نگینش از سنگ ریزه چاه زمزم باشد در حال استنجا از دست بیرون آورد.

شیخان رضی اللَّه عنهما در حدیث صحیحی روایت کرده اند که یکی از وکلای حضرت امام حسن عسکری صلوات اللَّه علیه به حضرت عرض نمود که چه می فرماید در نگین انگشتری که از سنگ ریزه چاه زمزم باشد حضرت