لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 309

ذکره و یعید الوضوء و الصّلاه) و کسی که نماز کند و بعد از نماز به خاطرش رسد که استنجا بول نکرده بود پس بر اوست که استنجا بکند و وضو و نماز را اعاده کند و بر این مضمون حدیث صحیح و موثق و قوی وارد شده است که اعاده وضو بکند با استنجا و اعاده صلاه.

و احادیث صحیحه و حسنه و موثقه نیز وارد شده است که اعاده استنجا و نماز بکند و اعاده وضو نکند پس ناچار است از آن که اعاده وضو را حمل بر استحباب کنیم و در اعاده نماز نیز احادیث بسیار از طرفین وارد شده است و مشهور وجوب اعاده صلاه است.

و حدیث صحیحی وارد شده است که در وقت اعاده می کند و در خارج وقت اعاده نمی کند، و طریق جمیع باین عنوان بد نیست اما اگر باین نحو جمع کنیم که اعاده در وقت و خارج هر دو بر سبیل استحباب است اظهر است، اگر چه احوط آن است که در هر دو صورت اعاده کند.

و مظنون آنست که فرق نیست میان نجاست حدثین و غیر آن، و مشهور این است که فرقست که در استنجا قایلند که نماز را اعاده می کند در وقت و خارج وقت،

و در سایر نجاسات در وقت اعاده می کند و در خارج وقت اعاده نمی کند و ظاهرا فرقی نباشد و اللَّه تعالی یعلم.

[کسی که فراموش کند استنجای غایط را تا نماز کند]

(و من نسی ان یستنجی من الغائط حتّی صلّی لم یعد الصّلاه) و کسی که فراموش کند استنجای غایط را تا نماز کند اعاده نماز نمی کند و بر این مضمون موثقه عمار وارد شده است و موثقه سماعه وارد شده است که اعاده می کند و صحیحه علی بن جعفر وارد شده است که اگر در اثنای نماز باشد اعاده کند، و اگر از نماز فارغ شده باشد اعاده نکند.

و ظاهرا عبارت صدوق اشعاری باین تفصیل دارد که گفته است که حتی صلی یعنی از نماز فارغ شده باشد، و عمل باین حدیث اظهر است، و اگر چه