لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 315

و این خبر نیز دلالت می کند بر آن که کراهت در وقت میوه است پس در جائی که مثمره مطلق واقع شده باشد حمل بر مقید باید کرد، و لیکن جمعی کثیر از علما گفته اند که چون حضرت مطلق فرموده است و مقید پس در مطلق کراهت باشد و در مقید کراهت بیشتر باشد، پس هر درختی که میوه بردارد خواه در وقت میوه و خواه غیر آن وقت مکروه باشد در زیر آن قضای حاجت کردن. و لیکن در وقت میوه کراهت آن شدیدتر باشد، بلکه محتمل است که در وقت میوه حرام

باشد چون سبب تضییع می شود و اسراف حرام است، و سبب هتک حرمت آن نیز می شود و در غیر وقت مکروه باشد.

و از کلام صدوق این ظاهر می شود و نیز ظاهر می شود که حرام است در منازل قافله، و اگر کاروانسرا باشد محتمل است حرمت آن چون واقف وقف کرده است که مردمان در آنجا منزل و استراحت کنند، وقف نکرده است که بیت الخلا کنند قطع نظر این که بسیار است که مردمان در شبها می آیند و عالمی نجس می شود و موجب ایذای ایشان و لعن ایشان هست و اللَّه تعالی یعلم.

[کسی که بول او منقطع نشود]

(و من لا ینقطع بوله و یغلبه فاللّه اولی بالعذر فلیتّق علّته ما استطاع و لیتّخذ خریطه) کسی که بول او منقطع نشود و غلبه کند بر او که نتواند دفع آن کردن پس چون بلاها را حق سبحانه و تعالی داده است پس او اولی است به این که عذر بنده را به پذیرد و معذور دارد بنده را یعنی البته معذور است نزد حق سبحانه و تعالی و با این حال نماز می تواند کرد و می باید بکند، پس باید که از بول اجتناب کند تا ممکنش باشد و نگذارد که به جامه و بدنش برسد، و باید کیسه بدوزد از کرباس پنبه دار مشمع یا از امثال آن که بول از آنجا بیرون نیاید، و ذکر خود را در آن کیسه کند که همین ذکرش نجس باشد و تعدی به جای دیگر نکند.

بدان که کلینی رضی اللَّه عنه به سند کالصحیح روایت کرده است از منصور