لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 316

بن حازم که عرض نمودم به خدمت حضرت امام جعفر صادق صلوات

اللَّه علیه که هر گاه شخصی سلس البول داشته باشد و قادر نباشد بر حبس بول چه کند؟

حضرت فرمودند که هر گاه قدرت بر حبس آن نداشته باشد حق سبحانه و تعالی اولی است به آن که او را معذور دارد از مخلوقین و ایشان معذور می دارند بندگان خود را در چیزی که بنده ایشان قدرت بر آن نداشته باشد اکرم الاکرمین و ارحم الراحمین چگونه معذور ندارد پس کیسه با خود نگاه دارد که بول تعدی نکند.

و شیخ طوسی رحمه اللَّه از آن حضرت صلوات اللَّه علیه به اسناد صحیح روایت کرده است که از آن حضرت سؤال کردند از سلس البول حضرت فرمودند که در وقت نماز کیسه با خود نگاهدارد که بول تعدی نکند.

و به سند موثق کالصحیح از آن حضرت سؤال کردند که اگر شخصی از ذکرش قطره قطره بول یا خون آید چه کند؟ حضرت فرمودند که کیسه با خود نگاهدارد و وضو بسازد و نماز بکند که این بلاییست و آزمایشی است که به آن مبتلا شده است و وضو را اعاده نکند مگر از حدثی که از آن وضو می سازد و ظاهرا مراد آنست که به سبب سلس البول وضو را اعاده نکند اگر بول بعنوان متعارف، یا غایط، یا باد از او صادر شود وضو بسازد و بعد از این حدیث حریز خواهد آمد.

[کسی که بول کرده باشد و غایط نکرده باشد استنجای غایط بر او واجب نیست ]

(و من بال و لم یتغوّط فلیس علیه الاستنجاء و انّما علیه غسل ذکره، و من تغوّط و لم یبل فلیس علیه أن یغسل ذکره و انّما علیه ان یستنجی) و کسی که بول کرده باشد و غایط نکرده باشد استنجای غایط بر

او واجب نیست بلکه ذکرش را می شوید و بس، و کسی که غایط کرده باشد و بول نکرده باشد بر او استنجای بول لازم نیست و این عبارت حدیث موثق عمار است که از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه روایت کرده است و