لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 458

الشّکّ الّا ان یستیقن) و کسی که شک کند در عضوی از اعضای وضو و نشسته باشد در حال وضو ساختن که مشغول وضو باشد، یا از وضو فارغ شده باشد و برنخاسته باشد چنانکه ظاهر عبارت دلالت می کند اما اول اظهر است پس اعاده می کند وضو را یعنی عضوی را

که شک کرده است به جا می آورد و ما بعد آن را تا به آخر، و اگر از جای خود برخاسته باشد و شک کند در عضوی از اعضا که آن را شسته ام یا مسح کشیده ام پس ملتفت به آن شک نشود مگر آن که یقین کند که به جا نیاورده است به جا می آورد آن را و ما بعد آن را اگر تری باقی باشد و الا از سر می گیرد.

و مجموع مضمون روایات صحیحه است خصوصا زراره و اشکالی که هست در آن صورتست که از وضو فارغ شده باشد به آن که یقین داند که مسح پاها کرده است اما هنوز نشسته باشد و شک کند در عضوی از اعضای وضو، ظاهر این عبارت دلالت می کند که اعاده کند، و ظاهر اخبار بسیار و قول اکثر اصحاب آنست که شک بعد از فراغ است و اعتبار ندارد، و اگر برگردد بقصد احتیاط بهتر است و اللَّه تعالی یعلم.

(و من شکّ فی الوضوء و هو علی یقین من الحدث فلیتوضّأ، و من شکّ فی الحدث و کان علی یقین من الوضوء فلا ینقض الیقین بالشّک الّا ان یستیقن) و کسی که شک کند در وضو و یقین در حدث سابق داشته باشد باید که وضو کند، و کسی که شک در حدث داشته باشد و یقین داند وضوی سابق را پس باید که یقین خود را به سبب شک نشکند مگر یقین در حدث بهم رسد.

[کسی که یقین در وضو و حدث داشته باشد و نداند که کدام یک پیشتر است ]

(و من کان علی یقین من الوضوء و الحدث و لا یدری أیّهما اسبق فلیتوضّأ) و کسی که یقین در وضو و حدث داشته باشد و نداند که

کدام یک پیشتر است باید که وضو بسازد بدان که در این مسأله بحسب ظاهر