لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 464

که این رعایتها نمی کرده اند شهید می شده اند.

چنانکه مشهور است که شیخ علیه الرحمه را بواسطه الفیه شهید کردند که در اول الفیه ذکر کرده بود که علم به اصول دین می باید و ذکر کرده است آن را و گفته است که هر که این اعتقاد نداشته باشد نمازش صحیح نیست بر او بحث کردند که پس نماز کل سنیان صحیح نیست و شهیدش کردند. و شیخ زین الدین رضی اللَّه عنه را نیز بواسطه امری قریب باین شهید کردند و الحمد للّه رب العالمین که الحال به دولت پادشاهان صفویه ادام اللَّه تبارک و تعالی دولتهم إلی قیام القائم تقیه در بلاد عامه نیز برطرف شده است.

باب ما ینقض الوضوء

اشاره

بابی است که در بیان آن چه وضو را می شکند و باطل می کند و سبب وضوی تنها می شود نه هر ناقضی مثل جنابت و حیض و نفاس که وضو را

می شکنند و سبب وضوی تنها نیستند بلکه جنابت سبب وضو نیست و آنها سبب وضو و غسل اند بنا بر مذهب مشهور که مذکور خواهد شد مجملا اصطلاح قدما غیر اصطلاح متأخرین است، و قدما سبب و موجب و ناقض را بر احداث اطلاق می کنند مطلقا، و نزد متأخرین سبب اعم مطلق است از موجب و ناقض و میان موجب و ناقض عموم من وجه است و مراد از ناقض در اینجا سبب است.

[ناقض وضو آن چیزی است که از دو طرف زیر بیرون آید]

(سال زراره بن اعین ابا جعفر و ابا عبد اللَّه صلوات اللَّه علیهما عمّا ینقض الوضوء فقالا ما خرج من طرفیک الاسفلین الذّکر و الدّبر من غائط، او بول، او منیّ، او ریح، و النّوم حتّی یذهب العقل) بسند صحیح روایت کرده است زراره که سؤال کردم از حضرت امام محمد باقر و حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیهما از چیزی که می شکند وضوی مرد را چون سایل مرد است هر دو فرمودند که ناقض وضو آن چیزی است که از دو طرف زیر تو بیرون می آید که آن ذکر و دبر است و آن چه از دو طرف بیرون آید غایط و بول و منی و باد است که هر یک از ایشان ناقض است، و دیگر از نواقض خوابست آن مقدار که عقل زایل شود به آن که صدا را نشنود و ظاهرا تا