لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 477

چون همه کس حامل نجاست هستند، و اگر گویند که ضرورتست اقلا می بایست تخفیف آن مهما أمکن واجب بود.

و بر این متفرع ساخته اند آن که کسی چیزی نجس بخورد و خواهد نماز کند آیا دفع آن بقی کردن واجبست یا نه معلوم نیست که واجب باشد از جهت آن که مامور است بنده به طهارت ظاهر بدن نه به طهارت باطن و اگر چه واجب است که چیز نجس نخورد و بر تقدیر خوردن احوط قی کردنست، اگر ممکن باشد و

الا صبر کند تا هضم شود اگر سبب خروج وقت ادا نشود بلکه وقت فضیلت و اللَّه تعالی یعلم.

باب ما ینجس الثوب و الجسد

اشاره

بابی است در بیان چیزهائی که جامه و بدن را نجس می کند و چیزهائی که نجس نمی کند چون مشتمل بر هر دو است.

[مذی سبب وضو نیست و جامه را نجس نمی کند]

(کان امیر المؤمنین صلوات اللَّه علیه لا یری فی المذی وضوء و لا غسل ما اصاب الثّوب منه) از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه منقول است که حضرت امیر المؤمنین صلوات اللَّه علیه مذی را سبب وضو نمی دانست و واجب نمی دانست که جامه که بر او مذی ریخته باشد بشویند هر چند بسیار باشد و سند این حدیث قویست و جمعی ضعیف می دانند و لیکن مؤید همین مضمونست احادیث صحیحه و کالصحیحه بسیار هم در آن که سبب وضو نیست و هم در طهارت آن و حق همین است و اللَّه تعالی یعلم.

(و روی انّ المذی و الوذی بمنزله البصاق و المخاط فلا یغسل منهما الثّوب و لا الاحلیل) و در روایتی واقع شده است که مذی که از ملاعبه و دست بازی بعد از نعوظ و برخاستن ذکر می آید، و وذی که عقیب بول و منی می آید بمنزله آب دهان و آب بینی است نه جامه را از آن می شوند و نه ذکر را.

و همین مضمون در احادیث صحیحه و حسنه کالصحیح از زراره و محمد بن مسلم و برید بن معاویه، و زید شحام، و عمر بن حنظله و غیر ایشان از حضرت امام محمد باقر و حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیهما وارد شده است به اسانید بسیار و آن که جامه و بدن را از آن نمی باید شست مگر بواسطه