لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 478

پاکیزگی اگر کسی از آن کراهتی داشته باشد و اگر وضو بسازند

خوبست و اگر نسازند ضرر ندارد و چند حدیث صحیح واقع شده است که امر به وضو شده است و شستن و محمول است بر تقیه یا استحباب خصوصا هر گاه بسیار بیاید.

[آبهائی که از انسان خارج می شود]

(و هی [او و فی ] اربعه اشیاء المنیّ و المذی و الوذی و الودی فامّا المنیّ فهو الماء الغلیظ الدّافق الّذی یوجب الغسل و المذی ما یخرج قبل المنیّ و الوذی ما یخرج بعد المنیّ علی اثره و الوذی ما یخرج علی اثر البول لا یجب فی شی ء من ذلک الغسل و لا الوضوء و لا غسل الثّوب و لا غسل ما یصیب الجسد منه الّا المنیّ) بنا بر نسخه و هی یعنی اینهایی که از ذکر می آید، و بنا بر نسخه فی یعنی در چهار چیز واجب نیست غسل و وضو و آن منی است و مذی است، و وذی بذال معجمه، و ودی به دال مهمله چنانکه در اکثر نسخ است و در تهذیب که بعنوان حدیث قوی نقل کرده است بغیر این لفظ اول به دال مهمله و ثانی بذال معجمه.

اما منی پس آن آب غلیظ جهنده است که بعد از آمدن استخوانها گوییا از هم می پاشد و بدن سست می شود و موجب غسل است، و مذی آبی است که غالبا پیش از منی می آید، و وذی آبی است که بعد از منی می آید عقیب منی، و ودی آبی است که عقیب بول می آید در هیچ یک از اینها نه غسل واجب است نه وضو، و نه جامه را می باید شست، و نه بدن را از آن چه این آبها به او رسیده است مگر منی.

روایتی که باین تفضیل

است در تهذیب نه باین نحو است در ودی و وذی بلکه چنین است که ودی عقیب بول می آید و وذی از جهت کوفتها می آید که سستی کمر باشد، و ندیده ایم که عقیب منی آبی بیاید، و اهل لغت نیز موافق این روایت ذکر کرده اند.

و در روایت صحیحی وارد شده است که در ودی وضو هست چون از