لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 485

نکرده اند و این سخن ضعیف است زیرا که حضرت اعرفست از همه کس اگر حضرت فرموده باشد.

و در صحت این خبر سخن هست چون راوی آن نوفلی و سکونی و در هر دو ضعفی هست و لیکن چون کلینی و صدوق حکم به صحت آن کرده اند جبر ضعف کرده است و عمل باین احوط است و اگر چه عمل بر استحباب شستن شیر و بول دختر کردن اظهر است.

(و سال حکم بن حکیم ابن اخی خلّاد ابا عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه فقال له ابول فلا اصیب الماء و قد اصاب یدی شی ء من البول فامسحه بالحائط و بالتّراب ثمّ تعرق فامسح وجهی، او بعض جسدی، او تصیب ثوبی فقال لا باس به) و حکم پسر برادر خلاد صراف از آن حضرت صلوات اللَّه علیه صحیحا روایت نموده است

که عرض نمودم که گاه هست بول می کنم و آب بهم نمی رسد و دستم به بول آلوده شده است پس دستم را به دیوار و به خاک می مالم بعد از آن عرق می کنم و دست را بر رو، یا بر بعضی از بدن می مالم، یا به جامه ام می رسد حضرت فرمودند که باکی نیست یعنی اینجاها را نجس کردن گناه نیست همین که آب کشیدی پاک می شود.

و ظاهر حدیث دلالت می کند بر آن که خاک دست را هم پاک کند چنانکه مذهب سنیان است و ظاهرا حضرت تقیه فرموده باشند و موافق واقع مراد ایشان آن باشد که مذکور شد.

[حکم پاک کردن فرش و امثال آن ]

(و سال ابراهیم بن ابی محمود الرّضا صلوات اللَّه علیه عن الطّنفسه و الفراش یصیبهما البول کیف یصنع و هو ثخین کثیر الحشو فقال یغسل منه ما ظهر فی وجهه) و صحیحا سؤال کرد ابراهیم پسر ابو محمود از حضرت امام رضا صلوات اللَّه علیه از طنفسه و آن از قبیل بالش است و نمد و چیزهائی که بر او نشینند و هم چنین فراش که نهالی باشد که بر او