لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 496

فرمودند که پروا ندارم که بول بمن رسیده باشد یا آب هر گاه ندانم. یک احتمال عبارت اینست که جاهل

به نجاست معذور است و آب و بول یکسان است پس چنانکه نماز را از آب اعاده و قضا نمی باید کرد هم چنین بواسطه بول قضا و اعاده نمی باید کرد. و احتمال دیگر آن که در نجاست علم می باید و تا علم به نجاست نداشته باشند اجتناب واجب نیست و ظاهرا هر دو مراد باشد و هر دو معنی از کلام حضرت در می آید و علی ای حال این حدیث مخالف حکم اول است مگر آن که جاهل را بمعنی جاهل مسأله بگیریم در سخن سابقش.

(و قد روی فی المنیّ انّه ان کان الرّجل [جنبا] حیث قام نظر و طلب فلم یجد شیئا فلا شی ء علیه و ان کان لم ینظر و لم یطلب فعلیه ان یغسله و یعید صلاته) و بتحقیق که روایتی وارد شده است و آن چند روایت صحیح و کالصحیح است که روایت کرده اند محمد بن مسلم، و عبد اللَّه بن سنان، و میمون از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه در منی که اگر شخصی محتلم شده باشد یا جنب و چون از خواب بیدار شود ملاحظه نموده باشد جامه را و منی را ندیده باشد و غسل کرده باشد و نماز کرده باشد و بعد از آن منی را در جامه دیده باشد بر او چیزی نیست یعنی اعاده نماز نمی کند، و اگر ملاحظه جامه ها نکرده باشد و بعد از آن ببیند می باید بشوید و اعاده نماز نکند.

و اکثر علما اعاده را حمل کرده اند بر استحباب، و احوط اعاده است، و این احادیث نیز مخالف سخن اول صدوقست و احادیث صحیحه در منی و بول و خون وارد

شده است که اگر جاهل باشد اعاده نماز نمی کند.

[حکم خون غیر جهنده ]

(و لا باس بدم السّمک فی الثّوب ان یصلّی فیه الانسان قلیلا کان او کثیرا) و باکی نیست به خون ماهی که در جامه باشد و آدمی در آن جامه نماز کند خواه اندک باشد و خواه بسیار و این مضمون روایت سکونی است از حضرت امیر المؤمنین صلوات اللَّه علیه و در حدیث صحیح عبد اللَّه بن ابی یعفور