لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 499

است که غرض الهی آنست که شکار سگ بمنزله تذکیه انسانست و الا می باید که خون هم پاک باشد و هر چه در اندرون ذبیحه است حلال باشد، و هیچ کس از مسلمانان به این ها قایل نیستند و دور نیست که صدوق حدیثی دیده باشد چون طریقه او نیست استدلال به آیه خصوصا این نحو استدلالات.

اما حق اینست که هر سگی نجس است و اگر ملاقات به رطوبت کنند واجبست ازاله، و اگر ملاقات به یبوست کنند سنت است آب ریختن بر آن. و بر این مضمون احادیث صحیحه وارد شده است و هم چنین در خوک حدیث صحیح وارد شده است به تفصیل مذکور از علی بن جعفر از برادرش موسی بن جعفر صلوات اللَّه علیهما.

[نماز کردن در جامه که شراب به آن ریخته باشد]

(و لا باس بالصّلاه فی ثوب اصابه خمر لأنّ اللَّه عزّ و جلّ حرّم شربها و لم یحرّم الصّلاه فی ثوب اصابته) و باکی نیست نماز کردن در جامه که شراب به آن ریخته باشد یا رسیده باشد زیرا که حق سبحانه و تعالی خوردنش را حرام کرده است، و حرام نکرده است نماز را در جامه که شراب به آن رسیده باشد.

بدان که ظاهر کلام صدوق طهارت خمر است اگر چه شیخ بهاء الدین محمد رحمه اللَّه می فرمود که این عبارت دلالت بر طهارت ندارد بلکه او شراب را نجس می داند و عفو می داند مثل خون کمتر از درهم، و علی ای حال نماز کردن در آن را جایز می داند و بحث در این است. و سید مرتضی و شیخ طوسی هر دو نقل اجماع

کرده اند بر نجاست شراب و روایات در این باب متعارض است، و از طرفین احادیث بسیار هست.

صدوق احادیث نجاست را حمل بر تقیه یا استحباب اجتناب کرده است.

و اکثر علما احادیث طهارت را حمل بر تقیه کرده اند چون در زمان خلفای بنی امیه و بنی عباس این احادیث را از ائمه هدی نقل کرده اند.