لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 502

تری آن و هر چه اثر آن

ظاهر نباشد آبی بر آن بریز. و این مضمون صحیحه علی بن جعفر است و ظاهرش دلالت می کند بر نجاست موش و لیکن علی بن جعفر چند حدیث صحیح دیگر از او منقولست که دلالت می کند بر آن که موش پاکست و از آن جمله حدیث داخل شدن موش بود در روغن که حضرت فرمودند که چون زنده بیرون آمده است روغن نجس نیست و گذشت پس این حدیث را حمل بر استحباب باید کرد.

[خون قروح و جروح ]

(و ان کان بالرّجل جرح سائل فاصاب ثوبه من دمه فلا باس بأن لا یغسله حتّی یبرأ و ینقطع الدّم) و هر گاه شخصی را جراحتی یا دملی باشد که از آن خون آید و بند نشود و جامه اش خونین شود باکی نیست که خون را نشوید و با آن خون نماز کند تا به شود و خون منقطع شود پس بعد از آن رعایت درهم می کند اگر کمتر از درهم است عفو است و درهم و زیاده را می شوید و بر این مضمون احادیث صحیحه وارد شده است.

و ظاهر احادیث آنست که تا خون بند نشود اجتناب مطلقا واجب نیست و جمعی از علما قایلند به آن که بقدر ضرورت معفو است. پس تا ممکن باشد نگذارد که خون تعدی کند به موضعی دیگر، و اگر ممکن باشد که خرقه بر آن بندد که ما لا یتم الصّلاه فیها باشد و همان نجس شود با امکان همان مقدار معفو است، و احوط اینست که رعایت این قول بکند اگر چه اظهر آنست که این رعایت واجب نیست بخلاف بول و خون استحاضه که در آنها احتیاط بیشتر می باید کرد

چنانکه گذشت.

[نجاست غیر مسری ]

(و سئل ابو الحسن موسی بن جعفر صلوات اللَّه علیه عن خصیّ یبول فیلقی من ذلک شدّه و یری البلل بعد البلل قال یتوضّأ ثمّ ینضح ثوبه فی النّهار مرّه واحده) و از آن حضرت صلوات اللَّه علیه سؤال کرد عبد الرحیم قصیر از خصی که ذکر و خصیه او را قطع کرده باشند و بول کند و