لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 556

جائی البته می باید که بی وضو و جنب و حایض و نفسا را مس قرآن و هر جزوی از اجزای قرآن بد باشد، و از جهت تعظیم قرآن مس نکنند و مظنون حرمتست و لیکن معلوم نیست که احکام الهی بظن ثابت شود مگر ظنی که قریب بعلم باشد که اطلاق علم بر آن کنند و در اینجا به آن مرتبه نرسیده است.

دیگر خلافست در مس تفسیر قرآن و ترجمه قرآن و احادیثی که در تفسیر قرآن وارد شده است بلکه مطلق احادیث بنا بر طریقه اهل بیت سلام اللَّه علیهم که اخبار ایشان مفسر کلام الهی است و احتیاط ظاهر است و لیکن عرفا اینها را قرآن نمی گویند و اللَّه تعالی یعلم.

[جایز نیست حایض و جنب را که داخل مسجد شوند مگر بعنوان گذشتن ]

(و

لا یجوز للحائض، و الجنب ان یدخلا المسجد الّا مجتازین و لهما ان یاخذا منه و لیس لهما ان یضعا فیه شیئا لأنّ ما فیه لا یقدر ان علی اخذه من غیره و هما قادران علی وضع ما معهما فی غیره) و جایز نیست حایض و جنب را که داخل مسجد شوند مگر بعنوان گذشتن که از دری درآیند و از دری دیگر بیرون روند و یا از همان در بشرط عدم توقف بنا بر مذهب جمعی از علما و هر دو از مسجد چیزی از چیزهای خود را بر می توانند داشت و نمی توانند که چیزی را در مسجد بگذارند چون آن چه از ایشان باشد و محتلم شوند مثلا در مسجد آن چیز را نمی توانند که از خارج مسجد بردارند غالبا مثل لباس و کفش و سایر چیزها که با ایشان بوده است اما آن چه در دست دارند می توانند که در مسجد نگذارند غالبا و در جائی دیگر بگذارند.

اما اگر نادرا این حالت احتلام یا آمدن حیض در مسجد باشد چون می توانند بیرون رفتن و برداشتن احوط آنست که بیرون روند و بردارند یا کسی با ایشان باشد که او بردارد و مال ایشان تلف نشود بهتر آنست که خود برندارند، و اگر آن چه در دست دارند مثلا قرآنی باشد که وقف مسجد باشد و واقف شرط کرده باشد که از مسجد بیرون نبرند نمی توانند که در مسجد نگذارند و بنا بر این