لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 581

که خون حیض غذای ولد است پس ظاهر آن است که نیاید حیض در حمل چنانکه غالب آن است که نمی آید و هم چنین تا شیر می دهد چون خون شیر می شود لهذا بیان کرد که گاه هست که آن چه از غذا زیاد می آید رحم دفع آن می کند.

و در این باب احادیث بسیار وارد شده است چنانکه ده حدیث صحیح، و پنج حدیث کالصحیح وارد شده است که حیض با حمل جمع می شود و یک حدیث صحیح و یک حدیث ضعیف وارد شده است که جمع نمی شود.

و جمع بین الاخبار از اخبار ظاهر می شود به آن که اگر خون بسیار باشد و به صفت حیض باشد و در عادت آن زن یا قریب به عادت بیاید و اقلا سه روز

بیاید حیض است. و خبر صحیحی وارد شده است بر عدم جمع، چنین وارد شده است که هر گاه یک دفعه یا دو دفعه بیاید حیض نیست پس آن چه صدوق گفته است صحیح است و لیکن انسب آن بود که آن شرط را نیز ذکر کند که در عادت یا قریب به عادت بیاید چون این شرط در حدیث صحیح عالی السند معمول اصحاب وارد شده است.

[بر حایض واجب است که قضای روزه بکند]

(و الحائض اذا طهرت فعلیها ان تقضی الصّوم و لیس علیها ان تقضی الصّلاه) و حایض هر گاه طاهر شود و خون بند شود پس بر او واجب است که قضای روزه بکند و بر او نیست که قضای نماز بکند و در این باب روایات متواتره وارد شده است بلکه از ضروریات دین است که اگر کسی انکار این کند کافر است و خوارج قایلند بوجوب قضای نماز و ایشان داخل مسلمانان نیستند بلکه بدترین کفارند.

(و فی ذلک علّتان إحداهما لیعلم النّاس انّ السّنه لا تقاس و الاخری لأنّ الصّوم انّما هو فی السّنه شهر و الصّلاه فی کلّ یوم و لیله فاوجب اللَّه عزّ و جلّ علیها قضاء الصّوم و لم یوجب علیها قضاء