لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 597

و اشعاری به کراهت دارد در صورتی که شبق نباشد و خوف مرض یا وقوع در زنا نداشته باشد و الا کراهت نخواهد داشت چنانکه در حدیث کالصحیح از اسحاق ابن عمار مرویست که سؤال کردم از حضرت امام موسی کاظم صلوات اللَّه علیه که هر گاه شخصی زنش با او باشد در سفر و آب نیابد جماع می تواند کرد حضرت فرمودند که مرا خوش نمی آید که جماع کند مگر آن که شبق باشد و یا خوف داشته باشد بر خود از ترک جماع که مریض شود یا به زنا افتد. و

غرض از این تطویل این بود که ظاهر شود که مبالغه که جمعی در منع کرده اند از عدم تتبع است.

[کفاره وطی حائض ]

(و متی جامعها و هی حایض فی اوّل الحیض فعلیه ان یتصدّق بدینار فان کان فی وسطه فنصف دینار، و ان کان فی اخره فربع دینار) و هر گاه جماع کند زن حایض را در اول حیض پس بر اوست که یک دینار تصدق کند و اگر در میان حیض باشد نیم دینار تصدق کند و اگر در آخر حیض باشد چهار یک دینار تصدق نماید.

و شیخ این مضمون را بعنوان مرسلی از داود بن فرقد روایت کرده است و ظاهرا صدوق از کتاب او برداشته است و طریق صدوق بکتاب او صحیح است و شیخ از کتاب محمد بن احمد بن یحیی برداشته است و بعید است که صدوق از آن کتاب برداشته باشد چون بنا بر گفته ابن ولید عمل به حدیثی که در کتاب او عن رجل باشد نمی باید کرد و این خبر عن رجل است و صدوق مخالفت ابن ولید هیچ نکرده است.

و علی ای حال ظاهرا کفاره سنت بوده باشد چون روایات مختلفه در کفاره وارد شده است با روایاتی که دلالت بر عدم وجوب می کند از آن جمله کلینی بسند صحیح از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه روایت کرده است که اگر وطی در نصف اول است تصدق کند بر هفت نفر و در نصف آخر