لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 606

که اشاره بکند به آن و قانون متأخرین در چنین جاها انتهی است یا انتهی کلام ابی.

[هر گاه زنی پنج روز خون ببیند و پنج روز پاکی ]

(و اذا رأت الدّم خمسه ایّام و الطّهر خمسه ایّام او رأت الدّم اربعه ایّام و الطّهر ستّه ایّام فاذا رأت الدّم لم تصلّ و اذا رأت الطّهر صلّت تفعل ذلک ما بینها و بین ثلاثین یوما فاذا مضت ثلاثون یوما ثمّ رأت دما صبیبا اغتسلت و احتشت بالکرسف و استثفرت فی وقت کلّ صلاه و اذا رأت صفره توضّأت) و هر گاه زنی پنج روز خون ببیند و پنج روز پاکی، یا چهار روز خون ببیند و شش روز پاکی پس هر گاه خون ببیند نماز نکند و هر گاه طهر ببیند نماز کند و هم چنین می کند تا سی روز و چون سی روز بگذرد اگر خون بسیار ببیند در وقت هر نمازی غسل می کند و پنبه برمی دارد و بر بالای آن خرقه را بنحو پاردم می بندد که خون تعدی نکند و اگر بعد از سی روز زردی ببیند استحاضه قلیله است از برای هر نمازی وضو می سازد.

بدان که ابن حدیث موثق یونس بن یعقوب است که از ابی بصیر از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه روایت کرده است و یونس نیز قریب باین از آن حضرت روایت کرده است و چون این دو حدیث باصطلاح قدما صحیح است محدثان ثلاثه عمل باین کرده اند و ظاهرش اینست که این حکم نسبت به مبتدئه واقع شده است تخفیفا و رحمه لها چون عادتی ندارد تا یک ماه هر چه به صفت حیض باشد حیض حساب می کند و هر چه

خون نبیند یا به صفت استحاضه بیند عبادت می کند تا شاید که تا یک ماه عادتی بهم رساند یا خونش بند شود چون مرض است که بر خلاف عادت زنان واقع شده است و بعد از ماه به قانون متعارف عمل می کند که رجوع به تمیز می کند اگر تمیز داشته باشد با شرائط و الا رجوع به عادت اهل خود می کند و الا رجوع به روایات خواهد کرد.

و موافق قوانین متأخرین می باید که اول هر گاه سه روز یا چهار روز خون