لوامع صاحبقرانی، مقدمه، ص: 1 صفحه 633

هم چنین حدیث کالصحیح محمد بن مسلم که حضرت فرمودند که تیمم کند.

و هم چنین صحیحه بزنطی از حضرت ابی الحسن علی بن موسی الرضا صلوات اللَّه علیهما مثل حدیث داود بن سرحان پس بنا بر این تیمم واجب باشد و این در صورتی است که خوف ضرر باشد و جبیره نتوان کردن و اگر ممکن باشد اولی جبیره است به آن که غیر زخم را بشوید و بر خرقه که بر روی زخم است مسح کند.

و این حدیث را حمل می توان کرد بر صورتی که جبیره تواند کرد مخیر باشد میان غسل یا جبیره و تیمم و ظاهرش آنست که محمد بن مسلم مختلف شنیده باشد پس حدیث امر تیمم در صورتی باشد که غسل کردن یا جبیره ضرر داشته باشد و حدیث متن در صورتی است که ضرر نداشته باشد و ظاهر این احادیث نیز دلالت می کند بر آن که اگر عمدا جنب شده باشد تیمم می کند.

[شخصی که شکم رو داشته باشد یا عضوی از اعضای او شکسته باشد ایشان را امر به تیمم می کنند]

(و قال الصّادق صلوات اللَّه علیه المبطون و الکسیر یؤمّمان و لا یغسّلان) و حضرت صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که شخصی که شکم رو داشته باشد یا عضوی

از اعضای او شکسته باشد ایشان را امر به تیمم می کنند و امر به غسل نمی کنند و یا تیمم می دهند هر گاه عاجز باشند از آن که خود به جا آورند به آن که دست ایشان را بر خاک می زنند و بر رو و دستهای ایشان می کشند و اگر از این نیز عاجز باشند شخصی دست خود را بر زمین می زند و بر رو و دستهای ایشان می مالد.

و این روایت را نیز کلینی مرسلا روایت کرده است و لیکن مرسلات صدوق و کلینی حکم مسانید دارند و مؤید اینست حدیث کالصحیح از آن حضرت صلوات اللَّه علیه که فرمودند که تیمم می دهند به خاک کسی را که آبله داشته باشد یا عضو او شکسته باشد هر گاه جنب شوند و به تفصیل سابق.

و شیخ بعنوان صحیح روایت کرده است و در مبطون لازمست که حمل