لوامع صاحبقرانی، ج 3، ص: 1 صفحه 231

و در حدیث موثق از حضرت امیر المؤمنین صلوات اللَّه علیه منقول است که فرمودند که

آب دهان در مسجد انداختن خطیئه و گناه است و کفاره آن دفن آن است که خاکی بر روی او کنند و در چهار صد کلمه حضرت امیر المؤمنین صلوات اللَّه علیه مذکور است که آب دهان را به جانب قبله نیندازد پس اگر کسی از روی فراموشی بیندازد از آن استغفار کند از حق سبحانه و تعالی و اینها محمول بر استجاب و کراهت است چون احادیث صحیحه بر جواز عدم وجوب دفن وارد شده است.

[نظافت مسجد]

(و قال رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله من کنس المسجد یوم الخمیس و لیله الجمعه فاخرج منه من التّراب ما یذرّ فی العین غفر اللَّه تعالی له) و به اسانید متکثره از حضرت سید المرسلین صلی اللَّه علیه و آله منقول است که هر که بروبد مسجد را در روز پنجشنبه یا شب جمعه از جهه پاکیزه بودن در روز جمعه علی الظاهر و از آنجا آن قدر خاک بدر برد که به مقدار داروئی باشد که در چشم پاشند و در بعضی از نسخ و در کتب قدیمه ثواب الاعمال و غیره یذری است به همان معنی حق سبحانه و تعالی گناهان او را بیامرزند و از این حدیث ظاهر می شود که خاک رو به مسجد را بیرون توان برد هر چند مظنون آن باشد که از خاک مسجد داخل آن شده باشد و چون در اخبار کثیره وارد شده است که سنگ ریزه و خاک مسجد را بیرون نبرند حمل می توان کرد بر آن که بوریا یا گلیم مسجد را اگر بروبند بیرون توان برد و اگر مظنون باشد که خاک مسجد داخل آن

شده است ظاهرا توان بیرون برد اگر چه احوط آنست که اگر گوی در مسجد باشد داخل آن گو کنند و هم چنین اگر در مسجدی دیگر گوی باشد در آنجا کنند به غیر مسجد نریزند و اللَّه تعالی یعلم.