لوامع صاحبقرانی، ج 3، ص: 1 صفحه 393

صلوات اللَّه علیهم در آن نماز می کرده اند و امر به آن می کرده اند و می فرموده اند که سنّت است اگر چه اخبار بلفظ نعل واقع شده است و نعل بمعنی کفش است و شامل همه کفشی هست و لیکن چون کفش عجمی شایع نبوده است در زمان ایشان مطلق منصرف می شود به آن چه شایع است و بهتر آنست که در نعل بصری نماز نکند چون ظاهرش آنست که مستحدث باشد و پشت پا را بدو تسمه بزرگ می پوشاند بخلاف نعل مدنی و مکّی که یک تسمه باریک دارد در طول پا.

[نماز با مو و ناخن انسان ]

(و سال علیّ بن الرّیان بن الصّلت ابا الحسن الثّالث صلوات اللَّه علیه عن الرّجل یاخذ من شعره و اظفاره ثمّ یقوم إلی الصّلاه من غیر ان ینفضه من ثوبه فقال لا باس) و بسند حسن کالصحیح منقول است از علی که گفت سؤال کردم از حضرت امام علی نقی صلوات اللَّه علیه از شخصی که از مو و ناخنها گیرد و به نماز برخیزد بی آن که مو و ناخن را از جامه اش بیفشاند تا نماند حضرت فرمودند که باکی نیست و روایت کرده است شیخ در صحیح از علی بن ریان که گفت عرضه به خدمت آن حضرت صلوات اللَّه علیه نوشتم که آیا جایز است نماز کردن در

جامه که در آن جامه مویی از آدمی بوده باشد یا ناخنها باشد پیش از آن که بتکاند و مو و ناخن را از خود دور کند فرمان همایون حضرت آمد که جایز است و چون ظاهر آنست که یک خبر باشد ممکن است که حمل کنیم خبر متن را بر این خبر که مراد از آن خبر سؤال بعنوان مکاتبه باشد و این خبر را حمل بر آن کنیم که مراد مو و ناخن خود باشد و ممکن است که یک مرتبه بعنوان مکاتبه سؤال کرده باشد و مرتبه دیگر بعنوان مشافهه و بنا بر این خبر متن دلالت می کند بر آن که مو و ناخن خود ضرر ندارد و ظاهرا دغدغه در آن نباشد چون فضله خود از چرک بدن از لوازم آدمی است و اگر جایز نباشد نماز در آن حرج عظیم لازم