لوامع صاحبقرانی، ج 3، ص: 1 صفحه 430

و مع

هذا منقولست در موثق از حضرت امیر المؤمنین صلوات اللَّه علیه که فرمودند که مجزی نیست نمازی که نرسد بینی به آن چه پیشانی به آن می رسد.

و در حدیث حسن کالصحیح از عبد اللَّه بن مغیره از شخصی از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه منقولست که فرمودند که نماز نیست کسی را که نرسد بینی او به آن چه می رسد بان پیشانی او و این اعم است از زمین یا چیزی که در زمین روییده باشد و قریب باین است حدیث موثق دیگر از آن حضرت صلوات اللَّه علیه پس احوط آنست که ترک نکنند بینی بر خاک مالیدن را در سجود و ظاهرا هر جای بینی که برسد کافی باشد و جمعی گفته اند که می باید که میان بینی که استخوانست برسد و اگر میان و سر بینی هر دو برسد نور علی نور است و عبارت صدوق احتمال وجوب و استحباب دارد و اجمال که توقف باشد اظهر است و قصد قربت بان اسلم است و اللَّه تعالی یعلم.

[مقدار محل سجده ]

(و یجزئک فی وضع الجبهه من قصاص الشّعر إلی الحاجبین مقدار درهم) و در فقه رضوی و رساله علی مذکور است که کافی است ترا در گذاشتن پیشانی از رستنگاه مو تا ابروها مقدار یک درهم.

و کلینی در حسن کالصحیح از زراره از حضرت امام محمد باقر صلوات اللَّه علیه روایت کرده است که فرمودند که پیشانی تمام از رستنگاه موی سر تا ابروها موضع سجود است پس هر جزوی از اجزای پیشانی که به زمین رسد مقدار یک درهم و مقدار طرف أنمله مجزی و کافی است و از اینجا استدلال کرده اند

علما که درهم وافی و بغلی مقدار بند انگشت است و احتمال بند انگشت مهین و غیر آن دارد و چون متعارف درهم آن بوده است که مدور باشد انگشت مهین به تدویر اقربست و اگر سبابه را اعتبار کنند رعایت آن می کنند که عرض آن نیز مثل طولش باشد یا قطرش مقدار طول سبابه باشد و بنا بر این