لوامع صاحبقرانی، ج 3، ص: 1 صفحه 498

و رو بقبله باشی بر سبیل استحباب مؤکّد علی المشهور و در اذان نیز سنت است جمیع اینها و لیکن مؤکّد نیست و احوط آنست که در اقامت مراعات حالت نماز کنند چون احادیث بسیار در این معنی واقع شده است.

[اذان در حال نشسته ]

(و روی احمد ابن محمّد بن ابی نصر البزنطی عن الرّضا صلوات اللَّه علیه انّه قال یؤذّن الرّجل و هو جالس و یؤذّن و هو راکب) و به اسانید صحیحه و حسنه منقولست از احمد که حضرت امام رضا صلوات اللَّه علیه فرمودند که مرد را جایز است اذان گفتن نشسته و هم چنین جایز است اذان گفتن سواره و در کافی مذکور است که اذان می تواند گفت نشسته و اقامه نگوید مگر ایستاده و اذان می توانی گفت سواره و اقامه را نمی گویی مگر در وقتی که بر زمین بوده

باشی و شیخ نیز روایت کرده است بسند صحیح با زیادتی مثل کلینی.

(و روی ابو بصیر عن الصّادق صلوات اللَّه علیه انّه قال لا باس ان تؤذّن راکبا او ماشیا او علی غیر وضوء و لا تقم و أنت راکب و لا جالس الّا من عذر او تکون فی ارض ملصّه) و بسند موثق کالصحیح منقولست از ابو بصیر از آن حضرت صلوات اللَّه علیه که فرمودند که باکی نیست که اذان به گویی در سواری یا راه رفتن یابی وضو و اقامت مگو در حالت سواری و نه نشسته مگر عذری باشد یا در زمینی باشی دزدگاه که در این صورت سواره و پیاده می توان گفتن چنانکه نماز را نیز سواره می توان کردن و ظاهر آنست که به اندک عذری کراهت یا حرمت زایل می شود بخلاف نماز.

و در حدیث صحیح از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه منقولست که فرمودند که باکی نیست که بی وضو و بی غسل اذان به گویی و اقامه را مگو مگر با وضو و فرمودند که باکی نیست مسافر را که اذان بگوید سواره و اقامه را می گوید در وقتی که از اسب به زیر آید.