لوامع صاحبقرانی، ج 3، ص: 1 صفحه 499

و در حدیث صحیح از آن حضرت صلوات اللَّه علیه منقولست که فرمودند که اذان می تواند گفت نشسته و اقامت را نمی تواند گفت مگر ایستاده و احادیث بسیار بر این مضمون وارد شده است و اکثر علما نهی را حمل بر کراهت کرده اند و عمده وجوه ایشان استحباب اذان و اقامه است و در استحباب هر دو اشکالی هست و جزم به آن مشکل است مع هذا منافات ندارد

استحباب اصل با وجوب شرط مثل وضو از جهه نماز نافله که جمعی که قایلند به استحباب حرام می دانند نماز بی وضو را بسا باشد که ترک اقامه توان کردن و بی وضو و پشت بقبله و نشسته و پیاده و سواره نتوان کرد و احوط در امثال این مسائل آن است که جرات نکنند در حکم بوجوب یا استحباب و حرمت یا کراهت و بقصد قربت واقع سازند و اللَّه تعالی یعلم.

[ثواب مؤذن بین اذان و اقامه ]

(و قال رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله للمؤذّن فیما بین الاذان و الاقامه مثل اجر الشّهید المتشحّط بدمه فی سبیل اللَّه عزّ و جلّ فقال علیّ صلوات اللَّه علیه انّهم یجتلدون علی الاذان فقال کلّا انّه یاتی علی النّاس زمان یطرحون الاذان علی ضعفائهم فتلک لحوم حرّمها اللَّه علی النّار) و بسند قوی از حضرت امیر المؤمنین صلوات اللَّه علیه منقولست که حضرت سیّد المرسلین صلّی اللَّه علیه و آله فرمودند که مؤذن را در میان اذان و اقامت ثوابی است مثل ثواب کسی که شهید شده باشد در جهاد از جهه رضای الهی و در خون خود غلطیده باشد پس حضرت امیر المؤمنین صلوات اللَّه علیه فرمودند که یا رسول اللَّه هر گاه شما این مقدار ثواب آن را می فرمایید آخر بر سر اذان شمشیر خواهند کشید و در بعضی از نسخ یختارون و یجتارون و یتجلدون واقع شده است یعنی هر گاه این ثواب را شنیدند جمعی خاص را اختیار خواهند کرد که مالی یا جاهی داشته باشند یا ستم خواهند کرد بر فقرا یا جنگ