لوامع صاحبقرانی، ج 3، ص: 1 صفحه 501

بر آخر جمیع فصلهای اذان و اقامت و لیکن چون مبالغه در تکبیرات بیشتر بود آن را ذکر فرمودند و دیگر سنّت است نیکو

ظاهر ساختن ها و الف را در تکبیرات یا در کل اذان یا اذان و اقامت و مراد از الف همزه است در اول اللَّه اکبر یا اعمّ است از همزه و الف که ساکن است مثل الف بعد از لام اللَّه و ظاهرا همه را نیکو ساختن مطلوبست خصوصا الف و های تکبیرات و شهادتین و غیر آن را و سنت است که با تانّی واقع سازد تا خلاف سنّت و خلاف لغت واقع نساخته باشد و اگر مخالفت لغت واقع شود مقدمست بر مخالفت سنّت.

[بلال بعد از رسول اللَّه اذان نگفت ]

(و روی ابو بصیر عن احدهما صلوات اللَّه علیهما انّه قال انّ بلالا کان عبدا صالحا فقال لا أؤذّن لأحد بعد رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله فترک یومئذ حیّ علی خیر العمل) و منقولست در موثق کالصحیح از ابو بصیر از حضرت امام محمّد باقر یا حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیهما که فرمودند بلال مؤذن حضرت سیّد المرسلین صلّی اللَّه علیه و آله بنده شایسته الهی بود و گفت که من از جهه کسی اذان را نخواهم گفت بعد از آن حضرت صلّی اللَّه علیه و آله و چون او ترک کرد از آن روز حیّ علی خیر العمل ترک شد از طرق عامه منقولست از عکرمه که گفت از عبد اللَّه بن عباس سؤال کردم که چرا حیّ علی خیر العمل را در اذان انداختند عبد اللَّه گفت که چون عمر بن الخطاب نهایت اهتمام داشت. در فتح بلاد بخاطر او رسید که اگر مردمان دانند که نماز بهترین اعمالست مشغول نماز خواهند شد و جهاد را ترک خواهند کرد و در کتاب سلیم

بن قیس هلالی مذکور است که عمر همیشه با حضرت سیّد المرسلین صلّی اللَّه علیه و آله منازعه داشت که چگونه نماز بهتر از جهاد باشد با آن که در جهاد بذل جان و فرزندان و مال هست حضرت می فرمودند که اگر در جهاد کشته شود یک مرتبه کشته شدن است و رسیدن به بهشت و در نماز با