لوامع صاحبقرانی، ج 3، ص: 1 صفحه 503

انگشت خود را در دو گوش خود بگذارد و دور نیست که حکمتش این باشد که چون سنّت است که اذان را بلند بگویند خوف ضرر هست که بسامعه رسد و این حکمت است نه علّت پس اگر اذان را آهسته گویند همان سنّت است و اللَّه تعالی یعلم.

[جزم آخر اذان ]

(و روی خالد بن نجیح عنه صلوات اللَّه علیه انّه قال الاذان و الاقامه مجزومان و فی خبر اخر موقوفان) و در صحیح از ابن ابی عمیر منقولست از خالد از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه که فرمودند که اذان و اقامت مجزومند و اعراب آخر همه فصول محذوفست و در حدیث دیگر وارد شده است که اذان و اقامت را وقف می باید کرد و اکثر علما حمل بر استحباب کرده اند و احوط آنست که با اعراب نخواند و بر همه فصول وقف کند خصوصا بر فصول اذان و مرویست از شیخ نقلا عن الکلینی در حسن کالصحیح از زراره که حضرت امام محمّد باقر صلوات اللَّه علیه فرمودند که اذان را به وقف می باید گفت و ظاهر می باید ساخت ها و الف را و اقامه را تند می باید واقع ساخت

و تامّلی در این حدیث هست زیرا که در نسخ کافی که نزد ماست نیست ممکن است که در نسخه شیخ باشد یا از کتاب دیگر از کتب کلینی نقل کرده باشد و آن چه گمان بیشتر است آنست که این حدیث در کتاب محمّد بن احمد بوده است و سهو در نسبت به کافی شده است و ازین باب چند جا از شیخ واقع شده است و اللَّه تعالی یعلم.

(و روی زراره عن ابی جعفر صلوات اللَّه علیه قال لا یجزئک من الاذان الّا ما اسمعت نفسک او فهمته و افصح بالألف و الهاء و صلّ علی النّبی صلّی اللَّه علیه و آله کلمّا ذکرته او ذکره ذاکر عندک فی اذان او غیره و کلمّا اشتدّ صوتک من غیر ان تجهد نفسک کان من یسمع اکثر