لوامع صاحبقرانی، ج 3، ص: 1 صفحه 505

اجهره و ارفع به صوتک فاذا اقمت فدون ذلک و لا تنتظر بأذانک و اقامتک الّا دخول وقت الصّلاه و احدر اقامتک حدرا) و در حسن کالصحیح منقولست از ابن وهب که

گفت سؤال کردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه از اذان پس حضرت فرمودند که بلند بگو و آوازت را بلند کن آن مقدار که توانی و چون اقامه گویی کمتر از اذان آوازت را بلند کن چون فی الحقیقه اذان اعلام دوران است و اقامت اعلام نزدیکان و در اذان و اقامت انتظار مکش مگر دخول وقت نماز را یعنی اذان را در وقت واقع ساز که اول زوال است و اقامه را بعد از نوافل در وقتی که خواهی متوجه نماز شوی و این تفصیل از اخبار دیگر ظاهر می شود و اقامه را تند بگو بخلاف اذان که تانّی در آن مطلوبست.

و منقولست در حدیث صحیح از عبد الرحمن که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که هر گاه اذان گویی آهسته مگو زیرا که حق سبحانه و تعالی ترا ثواب کرامت می کند آن مقدار که آوازت رود یعنی هر چند آوازت بلندتر شود ثوابت بیشتر خواهد بود مشروط به آن که بسیار خود را نرنجانی حاصل آن که در هر جا که مطلوب بلند خواندنست همین معنی منظور است حتی در اذان.

[فاصله میان اذان و اقامت به نشستن یا به حرف زدن یا به تسبیح ]

(و روی عنه صلوات اللَّه علیه عمّار السّاباطیّ انّه قال اذا قمت إلی الصّلاه الفریضه فاذّن و اقم و افصل بین الاذان و الاقامه بقعود او بکلام او تسبیح قال و سألته کم الّذی یجزی بین الاذان و الاقامه من القول قال الحمد للَّه) و منقولست بسند موثق از عمار که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که هر گاه به نماز واجب برخیزی اذان و اقامه بگو و فاصله کن میان اذان و

اقامت به نشستنی یا به حرف زدنی یا به تسبیحی باز عمار گفت