لوامع صاحبقرانی، ج 3، ص: 1 صفحه 540

حضرت فرمودند که حکایت اذان سبب زیادتی روزیست و صدوق اختصار نموده است در اینجا بر حاصل معنی و پیشتر گذشت.

[حدیث بلال از رسول اللَّه در باره اذان ]

(و روی عبد اللَّه بن علیّ قال حملت متاعی من البصره إلی مصر فقدمتها فبینا انا فی بعض الطّریق اذا انا بشیخ طوال شدید الادمه ابیض الرّأس و اللّحیه علیه طمران احدهما اسود و الاخر ابیض فقلت من هذا فقالوا هذا بلال مولی رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله فاخذت ألواحی فاتیته فسلّمت علیه فقلت له السّلام علیک أیّها الشّیخ فقال و علیک السّلام قلت یرحمک اللَّه تعالی حدّثنی بما سمعت من رسول اللَّه (ص) فقال و ما یدرک من انا فقلت أنت بلال مؤذّن رسول اللَّه (ص) قال فبکی و بکیت حتّی اجتمع النّاس علینا و نحن نبکی قال ثمّ قال یا غلام من أیّ البلاد أنت قلت من اهل العراق قال بخّ بخّ فمکث ساعه ثمّ قال اکتب یا اخا اهل العراق بسم اللَّه الرّحمن الرّحیم سمعت رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله یقول المؤذّنون امناء المؤمنین علی صلاتهم و صومهم و لحومهم و دمائهم لا یسالون اللَّه عزّ و جلّ شیئا الّا أعطاهم و لا یشفعون فی شی ء الّا شفعوا) منقولست بسند قوی از

عبد اللَّه بن علی و ظاهر صدوق آنست که کتاب او معتمد بوده است حکم به صحت این حدیث کرده است گفت که متاع خود را از بصره بمصر بردم و چون داخل شهر شدم روزی در راهی بودم مرد پیری بسیار سیاهی مایلی موی سر و ریش سفیدی را دیدم که دو جامه کهنه پوشیده بود یکی سیاه و دیگر سفید بود و سیاه را از روی تقیه پوشیده خواهد بود پس پرسیدم که این کیست گفتند که این بلال است آزاد کرده حضرت سیّد المرسلین صلّی اللَّه علیه و آله پس من تخته های خود را که حدیث بر آن می نوشتم برداشتم چنانکه عادت سلف بود که بر تخته