لوامع صاحبقرانی، ج 3، ص: 1 صفحه 69

نکند] و چنانکه خواهد آمد إن شاء اللَّه تعالی.

[سبک شمردن نماز]

(و روی عن مسعده بن صدقه انّه قال سئل ابو عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه ما بال الزّانی لا تسمّیه کافرا و تارک الصّلاه تسمّیه کافرا و ما الحجّه فی ذلک فقال لأنّ الزّانی و ما اشبهه انّما یجعل ذلک لمکان الشّهوه لأنّها تغلبه و تارک الصّلاه لا یترکها الّا استخفافا بها و ذلک لأنّک لا تجد الزّانی یأتی المرأه الّا و هو مستلذ لإتیانه إیّاها قاصدا إلیها و کلّ من ترک الصّلاه قاصدا لترکها فلیس یکون قصده لترکها اللّذّه فاذا نفیت اللّذّه وقع الاستخفاف و اذا وقع الاستخفاف وقع الکفر) و بسند صحیح منقولست از مسعده و بعضی ذکر کرده اند که بد مذهب است اما ارباب حدیث کتاب او را اعتبار کرده اند أو گفت که از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه پرسیدند که چرا زنا کاره را کافر نمی نامی و تارک نماز را کافر می نامی و حجت بر این چه چیز است حضرت فرمودند که زیرا که شخصی که زنا می کند یا لواطه مثلا نمی کند امثال این اعمال قبیحه را مگر از جهت غلبه شهوت و کسی که ترک نماز می کند ترک نمی کند آن را مگر از روی استخفاف به آن زیرا که شخصی که زنا می کند شهوت عظیم بر او غلبه می کند به

مرتبه که کور و کر می شود و آن عمل قبیح را به جا می آورد و به مرتبه نمی رسد که اختیار نداشته باشد و اگر نه معاقب نمی بود و کسی که ترک نماز می کند شهوتی بر او غلبه نمی کند بلکه به محض استخفاف نماز آن را نمی کند و هر گاه استخفاف واقع شود کفر واقع می شود بدان که ظاهر حدیث مخالف است با احادیث بسیار بلکه با اجماع مسلمین که تارک الصّلاه کافر نیست بلکه فاسق است پس حمل کرده اند این خبر را بر صورتی که نماز در نظر او سهل باشد و ترک آن را حلال داند چنانکه از آخر