لوامع صاحبقرانی، ج 3، ص: 1 صفحه 89

و بسند کالصحیح از آن حضرت صلوات اللَّه علیه و به اسانید قویه از حضرت سیّد المرسلین و ائمه طاهرین صلوات اللَّه علیهم منقول است که نماز سبب قرب هر متقی و پرهیزکار است و اکثر علما حمل کرده اند نماز را بر نافله.

چون در حدیث کالصحیح از حضرت امام موسی کاظم وارد است که فرمودند که نمازهای نوافل اسباب قرب مؤمنان است و چنانکه در حدیث قدسی گذشت که و انه لیتقرب إلی بالنوافل و چنانکه از طرق عامه و خاصّه از حضرات سیّد المرسلین و ائمه طاهرین سلام اللَّه علیهم وارد است که نماز خیریست که حق سبحانه و تعالی از جهت بندگان خود مقرر ساخته است هر که خواهد کم کند و هر که خواهد بسیار کند یعنی اگر کم کنند نقصان به

خود رسانیده اند و حق آنست که عبارت اعم است از واجب و سنت و اشعاری دارد بر آن که شرط قبول آن تقوی است چنانکه حق سبحانه و تعالی فرموده است که «إِنَّما یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِینَ» یعنی حق سبحانه و تعالی قبول نمی کند عبادت را مگر از پرهیزکاران بلکه ظاهر خبر این معنی است چنانکه در حدیث معاذ خواهد آمد و علی أیّ حال شک نیست در آن که هر چند بیشتر کنند قرب بیشتر حاصل می شود هر گاه با حضور قلب و اخلاص باشد چه ظاهر است و مشاهد است از جمعی که همیشه نماز می کنند و در مرتبه پنجاه سال بیش از اینند و اصلا ایشان را قرب حاصل نمی شود بواسطه فقدان این دو شرط که اخلاص و حضور قلب است.

[نماز اخر وصیتهای پیغمبرانست ]

(و قال الصّادق صلوات اللَّه علیه احبّ الاعمال إلی اللَّه عزّ و جلّ الصّلاه و هی اخر وصایا الانبیاء صلوات اللَّه علیهم فما احسن من الرّجل أن یغتسل او یتوضّأ فیسبغ الوضوء ثمّ یتنحّی حیث لا یراه انیس فیشرف اللَّه عزّ و جلّ علیه و هو راکع او ساجد انّ العبد اذا سجد