لوامع صاحبقرانی، ج 5، ص: 3 صفحه 105

و در صحیح از ابن سنان منقولست که گفت از آن حضرت صلوات اللَّه علیه شنیدم که می فرمودند که هر گاه برخیزی و فجر طالع شده باشد ابتدا کن به وتر و بعد از آن به نافله صبح بعد از آن نماز صبح را به جا آور و هشت رکعت نافله شب را بعد از آن به جا آور و بر این مضمون نیز احادیث بسیار وارد شده است و

ص: 175

همه محمولست بر آن که تواند که نماز شب یا وتر یا دو رکعت را به جا آورد و نماز صبح را چنان کند که پیش از طلوع حمره فارغ شده باشد.

و در صحیح از علی بن یقطین منقولست که گفت سؤال کردم از حضرت امام موسی کاظم صلوات اللَّه علیه از شخصی که نماز صبح را نکند تا روشن شود و سرخی ظاهر شود و نافله صبح را نکرده باشد آیا آن را پیش از نماز به جا آورد یا تا خیر می کند حضرت فرمودند که تاخیر می کند یعنی نافله صبح را بعد از صبح به جا می آورد و بهتر آنست

که نیت ادا و قضا نکند.

[قضاء نماز شب ]

(و اذا کان علیک قضاء صلاه اللّیل فقمت و علیک من الوقت بقدر ما تصلّی الفائته و صلاه لیلتک فابدا بالفائته فصلّ ثمّ صلّ صلاه لیلتک فان کان الوقت بقدر ما تصلّی واحده فصلّ صلاه لیلتک لئلّا یصیرا جمیعا قضاء ثمّ اقض الصّلاه الفائته من الغد او بعد ذلک) عبارت فقه رضویست که هر گاه نماز شب قضا داشته باشی و وقت این مقدار باشد که توانی قضا و ادا را هر دو به جا آوری اول قضا را به جا آور و اگر وقت آن مقدار باشد که یک نماز شب توانی کرد ادا را به جا آور تا هر دو قضا نشود زیرا که اگر قضا را اول بکنی و وقت ادا بیرون رود ادا نیز قضا خواهد شد پس ادا را به جا آور و آن چه قضاست در روز دیگر یا بعد از آن به جا آور.

و در حسن کالصحیح از زراره منقول است که حضرت امام محمد باقر صلوات اللَّه علیه فرمودند که هر گاه جمع شود دو وتر که سه رکعت باشد یا یازده رکعت یا بیشتر از دو وتر باشد پس قضا کن آن را به نحوی که فوت شده است و فاصله می کنی میان هر دو وتر به نمازی و اول قضاها را می کنی تا وقتی که مقدار ادا مانده باشد ادا می کنی و بر این مضمون احادیث بسیار وارد شده است.

و در حدیث صحیح از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه وارد

ص: 176