لوامع صاحبقرانی، ج 5، ص: 3 صفحه 12

تمام کردم بعد از آن به خاطرم رسید که نمانم ده روز الحال چه کنم چون از قصد اقامت برگشتم نماز را تمام کنم یا قصر کنم حضرت فرمودند که اگر وقتی که داخل مدینه شدی یک نماز واجب را تمام کرده دیگر قصر نمی توانی کرد تا از اینجا بیرون روی و اگر در وقتی که قصد کرده بودی که نماز را تمام کنی یک نماز واجب را تمام نکردی و از آن نیّت اقامت برگشتی پس تو در این وقت مخیّری اگر خواهی نیت اقامت ده روز بکن و نماز را تمام کن، و اگر قصد اقامت نکردی نماز را قصر کن تا یک ماه و چون یک ماه بگذرد نماز را تمام کن و اصحاب عمل باین حدیث کرده اند و ذکر کرده اند که اگر برکوع رکعت سیّم داخل شده باشد حکم نماز تمام دارد اگر از قصد اقامت در اثنای نماز برگردد و بعضی روزه را در حکم نماز گرفته اند و خالی از اشکال نیست.

[اگر در سفر وقت داخل شود]

( «و سال زراره ابا جعفر صلوات اللَّه علیه عن الرّجل یخرج مع القوم فی السّفر یریده فدخل علیه الوقت و قد خرج من

القریه علی فرسخین فصلّوا و انصرف بعضهم فی حاجه فلم یقض له الخروج ما یصنع بالصّلاه الّتی کان صلّاها رکعتین قال تمّت صلاته و لا یعید») و به اسانید صحیحه و حسنه منقول است از زراره که گفت سؤال کردم از حضرت امام محمد باقر صلوات اللَّه علیه از شخصی که با قومی به سفری بیرون رود که اراده دارد پس وقت نماز داخل شود و دو فرسخ راه رفته باشند پس نماز را قصر کنند و بعضی برگردند از جهه کاری که در شهر داشته باشند و دست بهم ندهد این سفر و از آن رای برگردند چه کند با آن نمازی که که کرده است دو رکعت حضرت فرمودند که نمازش تمام است و اعاده نمی کند. چون در وقت نماز مسافر بود.

و در حدیث صحیح ابو ولاد وارد است که نمازهایی که قصر کرده است

ص: 21

اعاده می کند اگر چهار فرسخ نرفته باشد و قصر کرده باشد و محمولست بر استحباب.

( «و قال رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله من صلّی فی السّفر اربعا فانا إلی اللَّه منه بری ء یعنی متعمّدا») و منقولست که آن حضرت صلی اللَّه علیه و آله فرمودند و مرفوعا از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه نیز منقولست که فرمودند که هر که نماز چهار رکعتی را در سفر تمام به جا آورد و قصر نکند پس من بیزارم از او نزد حق سبحانه و تعالی و شفاعت او نخواهم کرد در روز قیامت که به نزد حق سبحانه و تعالی روم از جهه شفاعت او یا امروز می گویم که خداوندا من از او

بیزارم. صدوق گفته است که این در صورتی است که عمدا عالما تمام کند که اگر جاهل مسأله باشد معذور است چنانکه گذشت و هم چنین اگر از روی نسیان تمام کند گناه ندارد اگر چه در وقت اعاده می کند چنانکه خواهد آمد.

[هر گاه شخصی در سفر نماز را تمام کند]