لوامع صاحبقرانی، ج 5، ص: 3 صفحه 22

[نافله در سفر]

( «و سئل ابو عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه عن صلاه النّافله بالنّهار فی سفر فقال لو صلحت النّافله فی السّفر تمّت الفریضه») و کالصحیح بل الصحیح منقولست که از آن حضرت صلوات اللَّه علیه سؤال کردند از نماز نافله در روز در سفر حضرت فرمودند که اگر نافله سنت می بود فریضه تمام می بود و ساقط نمی شد، هر گاه حق سبحانه و تعالی نماز واجب را ساقط کرده باشد و از چهار رکعت دو رکعت را انداخته باشد بی دغدغه نافله را نخواهد خواست.

(و لا باس بقضاء صلاه اللّیل بالنّهار فی السّفر) و باکی نیست که نافله شبرا در روز قضا کنند در سفر.

ص: 37

و در حدیث صحیح منقول است که حضرت سیّد السّاجدین صلوات اللَّه علیه می فرمودند که من دوست می دارم که مداومت نمایم بر عملی اگر چه اندکی باشد عرض کردیم که قضا می توانیم کرد نماز شبرا در روز هر گاه مسافر باشیم حضرت فرمودند که بلی.

و در صحیح منقولست از صفوان که گفت حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه نماز شبرا

در روز بر راحله می کردند بهر طرفی که شتر می رفت.

و در صحیح از آن حضرت صلوات اللَّه علیه منقولست که می فرمودند که نماز سفر دو رکعت است پیش از آن و بعد از آن نافله نیست مگر نماز شام که بعد از آن چهار رکعت نافله هست و آن چهار رکعت را ترک مکن در سفر و حضر و بر تو نیست قضای نماز روز یعنی در سفر و نماز شب را بکن و اگر فوت شود قضا کن در سفر و حضر و احادیث در این معنی بسیار است.

[حضرت پیامبر فریضه را در روز باران بر شتر سوار خواندند.]

( «و کان رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله یصلّی علی راحلته الفریضه فی یوم مطیر») و در احادیث صحیحه و حسنه و قویه منقولست از ائمه هدی صلوات اللَّه علیهم که حضرت سید المرسلین صلّی اللَّه علیه و آله نماز فریضه را در روز باران بر شتر سوار بودند و می کردند.