لوامع صاحبقرانی، ج 5، ص: 3 صفحه 26

و در موثق کالصحیح از آن حضرت صلوات اللَّه علیه منقولست که حضرت فرمودند که حضرت سیّد الکونین صلّی اللَّه علیه و آله نماز ظهر و عصر را در یک وقت به جا آوردند پس عمر که همیشه مدارش بر ترک ادب بود گفت آیا در

ص: 42

نماز چیزی حادث شد حضرت فرمودند که نه و لیکن خواستم که وقت را بر امّت خود فراخ گردانم.

و بطرق متکثره از عبد اللَّه ابن عباس منقولست که گفت که حضرت

سید المرسلین صلّی اللَّه علیه و آله جمع کرد میان ظهر و عصر و میان شام و خفتن در غیر باران و سفر و از این جهت کرد تا وقت بر امّت آن حضرت فراخ شود.

و کالصحیح منقولست از محمد بن حکیم که گفت از حضرت امام موسی کاظم صلوات اللَّه علیه شنیدم که وقتی جمع بین الصّلاتین است که در میان هر دو نافله نباشد، پس اگر نافله ظهر را اول به جا آورند و بعد از آن ظهر را و بعد از آن اذان بگوید بر یک حالت که نماز را در آخر وقت ظهر واقع ساخته باشد که اذان در وقت عصر واقع شود در این صورت جمع نکرده است بلکه همه را در وقت خود واقع ساخته است، و جمع بی کراهت نیست و اگر مکروه نباشد ترک مستحب کرده است البته چون در اکثر اوقات حضرات صلوات اللَّه علیهم متفرق واقع می ساخته اند خصوصا در نماز شام و خفتن که مبالغه در آن بیشتر واقع شده است.

و در حدیث حسن کالصحیح وارد شده است از حلبی از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه که حضرت سید المرسلین صلّی اللَّه علیه و آله اگر در سفر می بودند یا کاری داشتند جمع می نمودند میان ظهر و عصر و میان شام و خفتن پس فرمودند که باکی نیست که در سفر نماز خفتن را پیش از ذهاب حمره به جا آورند و بعضی از اخبار این معنی سابقا گذشت.

[تأخیر مغرب ]

(و لا باس بتأخیر المغرب فی السّفر حتّی یغیب الشّفق، و لا باس بتأخیر المغرب للمسافر اذا کان فی طلب المنزل إلی ربع اللّیل»)

در