لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 107

می فرمودند که سزاوار آنست که مؤمن در زمستان از قوت عیال خود کم کند و زیاده کند در هیمه که خود را به آن گرم کنند یعنی اگر نداشته باشد و یقین عیال راضیند که سرما نخورند

و نان خورش نداشته باشند و نان خالی بخورند و غرض از ذکر این غرور در اخبار آنست که بدانند که در جمیع ضروریات خانه تقصیر نباید کرد و هر چه متعارف ایشان باشد از جهه ایشان به همرساند غنی در خور خود و فقیر در خور خود چنانکه حق سبحانه و تعالی فرموده است در بسیار جائی از قرآن مجید عموما و خصوصا مثل آن که فرموده است که معاشرت کنید با زنان بمعروف یعنی خوب یا متعارف و فرموده است که بر شوهر است روزی زنان و پوشش ایشان بمعروف

[اگر ندانی که سائل فقیر است ]

(و سئل الصّادق صلوات اللَّه علیه عن السّائل یسال و لا یدری ما هو فقال اعط من وقع فی قلبک الرّحمه له و قال صلوات اللَّه علیه اعطه دون الدّرهم قلت اکثر ما یعطی قال اربعه دوانیق) و کالصحیح منقول است از فضل که آن حضرت صلوات اللَّه علیه سؤال کردند از سائلی که سؤال کند و ندانیم که شیعه است یا سنی صادقست یا کاذب حضرت فرمودند که بده به کسی که بده به کسی که دلت بر او رحم آید و آن حضرت فرمودند که کمتر از درهم بده چون سائل به کف است و او اعتباری ندارد گفتم اکثر آن چه خوب است چند است فرمودند چهار دانگ درهم که تخمینا بحساب حال دو بیستی و دو نار باشد که پنج نار یک قاز بیکی باشد و ظاهرا آن حضرت صلوات اللَّه علیه رعایت حال وسط نموده باشند و نظر به جمعی یک دانگ اسراف باشد و نظر به جمعی این مقدار قبیح باشد چنانکه نشینده ایم تا به غایت از

حضرات ائمه هدی صلوات اللَّه علیهم که سایل به کف را نیز کم داده باشند و محتمل است که