لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 108

نسبت به همه کس قبیح باشد زیاده از این دادن چون خود حرمت خود را نگذاشته اند و اظهر آنست که چون سایلان آن زمان همه سنی بوده اند مگر نادری که شیعه باشند بنا بر این زیاده بر این تضیع مال است نظر به ایشان و در زمان ایشان شیعیان نمی گذاشتند که شیعه محتاج شود.

و در حسن کالصحیح منقول است از سدیر که گفت عرض نمودم به حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه که سایل را چیزی می دهم و نمی دانم که مسلمانست یا کافر یعنی ناصبی حضرت فرمودند بده کسی را که ندانی که دوست دار اهل بیت است یا دشمن ایشان زیرا که حق سبحانه و تعالی می فرماید که به مردمان سخن بگوئید یعنی اعتقاد کفر مکنید تا کفر ایشان ظاهر نشود یا تقیه کنید از ایشان اما دشمنان اهل البیت را چیزی مدهید و هم چنین جمعی را که از علماء غیر نواصب باشند مثل علماء زیدیه یا واقفیه یا سنی که دوست دار اهل بیت باشند که مستضعفانند توان چیزی دادن تا شاید که به احسان تالیف قلوب ایشان شود و شیعه شوند

[رد سائل ]

(و روی الوصّافی عن ابی جعفر صلوات اللَّه علیه قال کان فیما ناجی اللَّه عزّ و جلّ به موسی علیه السّلام انّه قال یا موسی اکرم السّائل ببذل یسیر او بردّ جمیل انّه یاتیک من لیس بإنس و لا جان ملائکه من ملائکه الرّحمن یبلونک فیما خوّلتک و یسالونک فیما نوّلتک فانظر کیف أنت صانع یا ابن

عمران) در موثق کالصحیح منقولست که حضرت امام محمد باقر صلوات اللَّه علیه فرمودند که در جمله آن چیزهایی که حق سبحانه و تعالی راز گفت با حضرت موسی علیه السلام این بود و حدیث مناجات حضرت موسی را در