لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 115

(و لو انّ المعروف جری علی سبعین یدا لأوجروا کلّهم من غیر ان ینتقص من اجر صاحبه شی ء) و کلینی در قوی از آن حضرت صلوات اللَّه علیه روایت کرده است که اگر نیکی به هشتاد دست بگردد و در این کتاب هفتاد است همه ثواب یابند بی آن که از مزد صاحب چیزی کم شود، و چون صدوق همه را صحیح می داند و نام راوی را نبرده است همه را درهم کرده است بعضی از اوقات و در مثل اینجا توهم تکرار می شود و احادیث بر این مضمون بسیار است (و سئل الصّادق صلوات اللَّه علیه أیّ الصّدقه افضل قال جهد المقلّ اما سمعت قول اللَّه عزّ و جلّ وَ یُؤْثِرُونَ عَلی أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ کانَ بِهِمْ خَصاصَهٌ هل تری هاهنا فضلا) و کالصحیح منقول است از ابو بصیر که از آن حضرت صلوات اللَّه علیه سؤال کردند که کدام تصدق بهتر است حضرت فرمودند که تصدق پریشانی که قلیلی داشته باشد و آن را ایثار کند نمی شنوی که حق سبحانه و تعالی می فرماید که ایثار می کنند دیگران را بر خود هر چند خودشان نهایت فقر دارند آیا می بینی در اینجا فضلی، یعنی ظاهر است که حق سبحانه و تعالی مدح اهل البیت صلوات اللَّه علیهم و مدح انصار فرموده است بر ایثار و

سوره هل اتی نیز در ایثار نازل شده است و ظاهرا نسبت به عیال بار ایثار عیال است و کسی که تنها باشد ایثار خوبست اگر قوت صبر داشته باشد مانند اهل بیت مستحق ثنای الهی خواهند بود (و قال علیّ بن الحسین صلوات اللَّه علیهما ضمنت علی ربّی ان لا یسال احد من غیر حاجه الّا اضطرّته المسأله یوما إلی ان یسال من