لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 133

(و کتب ابو الحسن علیّ بن موسی الرّضا صلوات اللَّه علیهما إلی محمّد بن سنان فیما کتب من جواب مسائله علّه الصّوم لعرفان مسّ الجوع و العطش لیکون ذلیلا مستکینا مأجورا محتسبا صابرا و یکون ذلک دلیلا له علی شدائد الآخره مع ما فیه من الانکسار له عن الشّهوات واعظا له فی العاجل دلیلا علی الاجل لیعلم شدّه مبلغ ذلک من اهل الفقر و المسکنه فی الدّنیا و الآخره) و کالصحیح منقول است که آن حضرت صلوات اللَّه علیه در جواب سؤالهای محمد نوشتند در عله روزه داشتن که از جهه آنست که بیابد تعب گرسنگی و تشنگی را و به سبب آن نفس اماره ذلیل شود چون قوت او از شهوات است، و با تضرع شود و چون فرمان الهی برده است ثواب باید و قرب الهی او را حاصل شود و عادت کند نفس بر صبر و به اندک جفائی که کشد او را راهنمایی کند بر سختیهای آخرت با آن که اکثر شهوات از خوردن حاصل می شود و به سبب نخوردن سورت

شهوات شکسته می شود و پند دهنده او باشد در دار دنیا که قدر گرسنگان را بداند و راهنما باشد بر گرسنگی روز قیامت و جمعی که در هواهای گرم روزه داشته باشند گرمای قیامت را نکشند و هر که آتش روزه در اندرون او شعله کشیده باشد آتش جهنم را نه بیند و فکر کند که اندک حرارتی با اندک گرسنگی را هر گاه تاب نداشته باشد با آن گرمی و گرسنگی چه خواهد کرد، و بداند که هر گاه جمعی در این نشاء فقیر باشند حال ایشان چگونه است و هم چنین جمعی که در آنجا گرسنگی کشند تا کاری نکنند که در دار دنیا به فقر و محنت مبتلا شود و در دار عقبی به فقر و عذاب گرفتار شود و هر گاه آدمی تاب این جفا ندارد تاب آن چون خواهد داشت.