لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 184

هر صائمی که حاضر شود نزد جمعی که ایشان چیزی خورند و او نتواند خورد به آن که نیابد که آن جماعت خواهند که او بخورد یا روزه قضای رمضان باشد بعد از زوال یا نذر معین باشد یا ماه رمضان باشد و آن جماعت بیمار یا مسافر باشند یا بنا مشروع خورند البته اعضای او تسبیح کنند از جهه او و فرشتگان بر او صلوات فرستند و صلوات ملائکه بر او طلب مغفرتست از جهه او.

و کالصحیح از مسعده منقولست که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که چون صائمی بیند که جمعی می خورند و او نمی تواند خورد همه موهای او به تسبیح درآیند از جهه او و امثال این اخبار را اعتقاد می باید کرد و کیفیتش را کار نمی باید داشت چنانکه آیات قرآنی نیز بر این معنی وارد است که همه اشیاء به تسبیح او مشغولند و در اینجا تسبیح اعضا از جهه او می شود چون للّه اعضا را از مالوف ایشان که خوردن و آشامیدنست بازداشته است و این معنی نیز نوعی است از تسبیح و اضطراب اعضا نیز نوعیست از تسبیح یا بعد از اضطراب اعضا به سبب لوازم طبیعت تسکین آن از برای حق سبحانه و تعالی تسبیح آنهاست.

[روزه اول ذی حجه ]

(و روی عن موسی بن جعفر صلوات اللَّه علیهما قال من صام اوّل یوم من ذی الحجّه کتب اللَّه له صوم ثمانین شهرا فان صام التّسع

کتب اللَّه عزّ و جلّ له صوم الدّهر) و در قوی از آن حضرت صلوات اللَّه علیه منقولست که هر که روز اول ذی الحجه را روزه دارد حق سبحانه و تعالی ثواب هشتاد ماه در نامه عملش بنویسد و اگر نه روز روزه دارد روزه کل عمر در نامه عملش بنویسد.

و شیخ طوسی رحمه اللَّه ذکر کرده است که در روایتی رسیده است که اول