لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 196

و در صحیح مرویست از حسن که گفت من با پدرم بودم و هنوز موی رو بهم نرسانیده بودم و نزد حضرت امام رضا صلوات اللَّه علیه با جمعی عشا کردیم یعنی مهمانی آن حضرت را خوردیم و آن شب بیست و پنجم ذی القعده بود حضرت به پدرم فرمودند که در شب و بیست و پنجم ذی القعده متولد شد ابراهیم علیه السلام و متولد شد در این شب حضرت عیسی بن مریم علیهما السلام و در این شب دحو ارض شد از زیر کعبه یعنی سبحانه و تعالی اول ماده زمین را آفرید در موضعی که الحال کعبه معظمه بر آنجا واقع است و بعد از آن آسمان را آفرید و بعد از آن زمین را از زیر کعبه پهن گردانید و باین بزرگی که الحال هست کرد چنانکه فرموده است که وَ الْأَرْضَ بَعْدَ ذلِکَ دَحاها پس هر که این روز را روزه دارد چنان است که شصت ماه روزه گرفته باشد، و آن که در این حدیث وارد شده است که ولادت ابراهیم علیه السلام در شب بیست و پنجم ذی القعده واقع شد بحسب ظاهر مخالفت دارد با حدیث سابق که

ولادت آن حضرت در اول ماه ذی الحجه واقع شد و در وجه جمع وجوه بسیار گفته اند و بهتر آنست که این حدیث را حمل کنیم بر ولادت ابراهیم فرزند رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله به قرینه تقید ابراهیم پیغمبر به خلیل اللَّه در غالب اوقات چنانکه در حدیث سابق شده بود و در اینجا نشد و اللَّه تعالی یعلم.

[بیست و ششم ذی القعده ]

(و روی انّ فی تسع و عشرین من ذی القعده انزل اللَّه عزّ و جلّ الکعبه و هی اوّل رحمه نزلت فمن صام ذلک الیوم کان کفّاره سبعین سنه) و مرویست که در بیست و نهم و بعد از این در باب حج همین حدیث را ذکر کرده است از حضرت امام موسی کاظم صلوات اللَّه علیه که آن حضرت