لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 2

أجرا معلوما و یترک من النّخله معافاره و امّ جعرور و یترک للحارس العذق و العذقین و الثّلاثه لحفظه له) این بابی است در بیان حق درو کردن زراعت و چیدن خرما و مویز و خلافست که آیا این حق واجبست یا مستحب مشهور استحباب است و احتیاط در عدم ترک است حق سبحانه و تعالی فرموده است که بدهید حق الهی را نزد درو کردن آن و آن حق آنست که بدست خود بگیری یک قبضه از خوشه گندم و جو و به مسکین دهی، دیگر به مسکین دیگر تا از درو کردن فارغ شوی، و هم چنین در وقت چیدن خرما و انگور یک کف از خرما به سایلی دهی و کف دیگر به سایلی دیگر، و در انگور یک خوشه بهر سایلی دهی

خوشه که به مقداری باشد که کف دست را پر کند، و می گذراند از جهه نگاه بانی که در باغ می باشد مزدی معلوم یعنی مزد آن را پیش از زکات بیرون می کنند و حساب نمی کنند بر مالک، معافاره و أم جعرود را که دو قسم خرمای زبون است، و از جهت نگاهبان یک خوشه یا دو خوشه یا سه خوشه می گذراند.

این مجموع مضمون حسن کالصحیحی است که کلینی روایت کرده است از زراره و محمد بن مسلم و ابو بصیر از حضرت امام محمد باقر صلوات اللَّه علیه در تفسیر آیه که حق سبحانه و تعالی فرموده است که بدهید حق او را در روز درو کردن. هر سه گفتند که آن حضرت فرمودند که این از صدقه است که می دهی به درویشان یک قبضه به درویشی بعد از یک قبضه به مسکینی دیگر، و در چیدن خرما و انگور یک کف دست بعد از یک کف دست تا فارغ شوی از چیدن و باز می گذراند یا می دهند نگاهبان را مزدی که از جهه او مقرر ساخته اند