لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 34

می کند بر انحصار یعنی آن کسانی که در دنیا نیکی می کنند ایشانند که در اخرت نیکی خواهند کرد بإیثار دیگران بر خود.

(و تفسیره انّه اذا کان یوم القیمه قیل لهم هبوا حسناتکم لمن شئتم و ادخلوا الجنّه) و تفسیرش به نحوی که برقی مرفوعا از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه روایت کرده است آنست که فرمودند که اهل معروف در دنیا ایشانند اهل معروف در آخرت، به ایشان می گویند که گناهان شما را آمرزیدند پس ببخشید حسنات خود را بهر که می خواهید یعنی چون در روز قیامت آدمی عمده امیدی که از حسنات دارد آنست که سبب رفع سیئات شود خصوصا جمعی که خلقت ایشان را به خوبی سرشته اند

و می خواهند که هر چه دارند بر دیگران ایثار کنند چنانکه در دار دنیا می کردند و خوفی که دارند از سیئاتست و آرزوی ایشان همین است که شاید وسیله شود که گناهان ایشان بخشیده شود تا ایشان حسنات خود را ببخشند پس بشارت می دهند به ایشان که مطلوب شما حاصل شد و گناهان شما آمرزیده شد شما حسنات خود را بهر که خواهید ببخشید و داخل بهشت شوید.

و کالصحیح منقول است که از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه که اصحاب حضرت سید الانبیاء صلی اللَّه علیه و آله به نزد آن حضرت آمدند و عرض نمودند یا رسول اللَّه پدران و مادران ما فدای تو باد به درستی که اهل نیکی را در دار دنیا به نیکی می شناسند، در اخرت بچه چیز می شناسند ایشان را؟

حضرت فرمودند که چون اهل بهشت را داخل بهشت خواهند کرد بویی بسیار خوش به ایشان می چسبد و این جماعت بر هر که می گذرند از آن بو می یابند که ایشان در دار دنیا اهل نیکی بوده اند.