لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 349

مبادا استبرا استمنا باشد و اینها در کار نیست بلکه دغدغه می شود که تشریع باشد اگر قصد وجوب یا استحباب کند و اللَّه تعالی یعلم.

[صایمی که دندانش را بکند]

(و روی عمّار بن موسی السّاباطیّ عن ابی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه فی الصّائم ینزع ضرسه قال لا و لا یدمی فمه) و در موثق از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه منقول است در صایمی که دندانش را بکند حضرت فرمودند که نه و خونین نمی کند دهان خود را یعنی نهی به اعتبار خونین کردن دهان است که گاه باشد خون به حلق رود و ظاهرش کراهت است اگر صبر توان

کرد و الا می کند و خون را می اندازد و فرو نمی برد چون بحسب ظاهر خون خورده است و خون خوردن حرام است اگر چه متیقن نیست که خون اندرون دهان حرام باشد و احوط آنست که اگر صبر تواند کرد و نکند چون ظاهر نیست که نهی از جهه حرمتست و امثال این نواهی را حکم آن را به عالم تفویض می باید کرد به آن که می دانم که ترک مطلوب است و لیکن حرمت و کراهت یا وجوب و استحباب در اوامر معلوم ما نیست و عالم که معصومانند صلوات اللَّه علیهم اعلمند یا عالمند و ما نمی دانیم

[بوی خوش تحفه روزه دار است ]

(و روی عن الحسن بن راشد انّه قال کان ابو عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه اذا صام تطیّب بالطّیب و یقول الطّیب تحفه الصّائم) و کلینی در صحیح از حسن روایت کرده است که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه هر گاه روزه می گرفتند بوی خوش می فرمودند و می فرمودند که بوی خوش تحفه روزه دار است یعنی سبب تخفیف مشقت و محنت اوست یا آن که چون سنت شده است بوی خوش در صوم گویا حق سبحانه و تعالی بوی خوش را از جهه صایم به تحفه و هدیه فرستاده است.