لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 407

علی انّه للیلتین أ یجوز ذلک قال نعم) و در صحیح منقولست از عیص که گفت سؤال کردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه که هر

گاه شب سابق ابر باشد و در این شب که همه کس ماه را به بینند متفق باشند که ماه دو شبه است آیا جایز است که حکم دو شبه را بر آن جاری سازند فرمودند که بلی و ظاهرا مراد از قوم جمعی اند که از درجات کواکب خبر داشته باشند و به بینند که ماه چهل درجه است احتمال ندارد که ماه یک شبه باشد و البته دو شبه هست و گاه باشد که سه شبه باشد اما دو شبه معلوم است که کمتر نیست پس در این صورت اگر خورده باشند آن روز را قضا می کنند و چون سی روز بگذرد از این حساب روز سی و یکم را افطار می کنند و این معنی نظر به کسی که عالم باشد و درجات قمر را شناسد خوبست اما نظر به اکثر مردمان که اندکی که ماه را می بینند که درجه اش عالی است می گویند دو شبه است اعتباری ندارد، لهذا عبارت چنین وارد شده است که همه متفق باشند یعنی عالم و غیر عالم همه دانند که دو شبه است پس هر گاه ماهها ابر باشد و اولش ظاهر نباشد و سی سی حساب کنند تا دو ماه خوبست و تا سه ماه بر احتمالی و در باقی خلافست بعضی یک ماه سی کم یک و یک ماه سی حساب می کنند و بعضی بحدیث خمسه و احادیث سابقه عمل می نمایند و اینها همه وقتی است که خلافش یقین نشود چنانکه در این حدیث است و اللَّه تعالی یعلم.

باب صوم یوم الشّک

(سئل امیر المؤمنین صلوات اللَّه علیه عن الیوم المشکوک فیه فقال لان اصوم یوما من شعبان احبّ

إلیّ من ان افطر یوما من شهر رمضان فیجوز ان یصام علی انّه من شعبان فان کان من شهر رمضان اجزاه و ان کان من شعبان لم یضرّه و من صامه و هو شاکّ فیه فعلیه قضاؤه و ان کان من شهر رمضان لأنّه لا یقبل شی ء من الفرائض الّا بالیقین و لا یجوز ان ینوی من یصوم یوم الشّکّ انّه من شهر رمضان لأنّ امیر المؤمنین صلوات اللَّه علیه قال لان افطر یوما من شهر رمضان احبّ إلیّ من ان اصوم یوما من شعبان ازیده فی شهر رمضان) این بابی است در روزه روز سی ام شعبان هر گاه در شب او اشتباهی باشد از بخارات یا ابر یا اعم از آن که باشد یا نباشد و آن را یوم الشّک می گویند منقول است که از حضرت امیر المؤمنین صلوات اللَّه علیه پرسیدند از روزی که در آن شک باشد روزه بگیریم یا چه می فرمایید حضرت فرمودند که هر آینه یا و اللَّه که روزه داشتم روزی از شعبان را محبوبتر است نزد من از آن که افطار کنم روزه از رمضان را به نادانی، چون احتمال شعبان و رمضان هر دو هست پس اگر بگیرم و رمضان باشد روزه است که توفیق یافته ام به گرفتن آن و اگر شعبان باشد روزه سنتی گرفته خواهم بود و اگر افطار کنم و شعبان باشد روزه سنتی را خورده ام و