لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 423

صلوات اللَّه علیه عن رجل خرج فی شهر رمضان و اصحابه یتسحّرون فی بیت فنظر إلی الفجر فناداهم انّه قد طلع فکفّ بعض و ظنّ بعض انّه یسخر فاکل فقال یتمّ و یقضی) و منقول است در صحیح و حسن کالصحیح از عیص که گفت سؤال کردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه از شخصی که بیرون رود در ماه رمضان و یاران او در خانه سحور کنند پس نظر کند به صبح و فریاد کند ایشان را که صبح طالع شده است پس بعضی دست نگاه دارند و بعضی گمان کنند که خوش طبعی می کند و بخورند حضرت فرمودند که تمام می کند این روز را و قضا می کند چون تفحص نکرده خورده است و اگر پیشتر تفحص کرده باشد چون این ندا را شنید می بایست که تفحصی دیگر بکند و چون نکرده

است به استصحاب بقای شب آن روز را تمام می کند و قضا می کند.

(و روی محمّد بن ابی عمیر عن معاویه بن عمّار قال قلت لأبی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه امر الجاریه لتنظر إلی الفجر فتقول لم یطلع بعد فاکل ثمّ انظر فاجده قد کان طلع حین نظرت قال اقضه اما انّک لو کنت أنت الّذی نظرت لم یکن علیک شی ء.)

و به دوازده سند صحیح و چهار حسن کالصحیح منقول است از معاویه که گفت عرض نمودم به حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه که کنیزک را امر می کنم که نظر کند به صبح و می گوید که طالع نشده است هنوز و چیزی می خورم و بعد از آن که نظر می کنم می یابم که پیشتر طالع بوده است در وقتی که کنیزک نگاه کرده بود حضرت فرمودند که آن روز را قضا کن به درستی که اگر خود نظر کرده بودی بر تو چیزی نبود.