لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 429

و در صحیح از حلبی منقولست که گفت سؤال کردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه از مرد پیری که ضعیف باشد و نتواند روزه ماه رمضان را گرفتن حضرت فرمودند که تصدق می کنند

به آن چه مجزیست از صوم و آن اطعام مسکینی است از جهه هر روز.

و به همین مضمون است حسن کالصحیح عبد اللَّه بن سنان از آن حضرت صلوات اللَّه علیه، و در صحیح از محمد بن مسلم از آن حضرت صلوات اللَّه علیه منقول است بمثل حدیث متن لیکن تصدق بدو مد است با آن که در نسخه شیخ یک مد است و حمل کرده است دو مد را بر استحباب یا بحسب حال مسکین چون بسیارند که از دو مد کمتر سیر نمی شوند.

(و روی عمّار بن موسی عن ابی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه فی الرّجل یصیبه العطش حتّی یخاف علی نفسه قال یشرب بقدر ما یمسک رمقه و لا یشرب حتّی یروی) و در موثق از عمار منقول است از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه در شخصی که به او رسد تشنگی تا به مرتبه که خوف هلاک داشته باشد حضرت فرمودند که آن مقدار آب می خورد که نمیرد و نمی خورد آن قدر که سیراب شود.

و کالصحیح منقول است از مفضل که گفت عرض نمودم به آن حضرت صلوات اللَّه علیه که دخترها و مردان جوان هستند نزد ما که قدرت ندارند بر روزه گرفتن از تشنگی بسیاری که می کشند حضرت فرمودند که آن مقدار بخورند آبی که دفع تشنگی ایشان بشود و هلاک نشوند و ظاهر این دو حدیث آنست که استسقا ندارند که مد باید داد و قضا نباید کرد بلکه اینها ذو العطش اند و مد